Rozdział 1. Wybrana

Siedziałam na miękkim, czerwonym fotelu i patrzyłam się w ogień. Płonął jasno i ciepło, jak zwykle. To ciepło docierało również do mnie, ale  wyglądałam, jakbym tego nie czuła. Siedziałam skulona obejmując nogi rękami, przez co moja jedwabna, pomarańczowa sukienka była pognieciona. Główne uczucie, jakie mi towarzyszyło, to strach. Bałam się bardzo, bardzo mocno, a z oczu w każdej chwili gotowy był popłynąć wodospad łez. Tak, ten jedyny dzień w roku, którego bało się prawie każde dziecko w Panem, właśnie wszedł do mojej świadomości. Za pół godziny cały dystrykt siódmy zbierze się na placu, by wysłuchać corocznego przemówienia burmistrza i z napięciem patrzeć jak Mera podchodzi do szklanych kul i wyławia z nich kartkę, na której być może będzie widniało twoje nazwisko. Siedząc w pokoju i patrząc się na pląsające płomienie myślałam o tym, jakie jest prawdopodobieństwo, że zostanę wylosowana. Niemal zerowe, ponieważ w puli będą się znajdować jedynie dwie karteczki z moim imieniem i nazwiskiem.

Nie byłam zmuszona do pobierania astragali, biorąc pod uwagę bogactwo mojego dziadka, który zwyciężył w 3 Igrzyskach Głodowych. Niestety, dziadek niedawno zmarł, pozostawiając nam dom w wiosce zwycięzców i cały majątek. W związku z jego śmiercią władze chciały odebrać nam mieszkanie, ale po wielu rozmowach z moimi rodzicami Strażnicy odpuścili i zostawili nas w spokoju. Albo raczej myśleliśmy, że tak się stało. 

Próbowałam przekonać sama siebie, że nie ma możliwości, iż zostanę wylosowana po raz drugi. Doskonale pamiętam, bo tego nie da się zapomnieć, jak w zeszłym roku usłyszałam swoje imię. To było jakby ktoś wydał na ciebie wyrok śmierci. Tak, wyrok śmierci, co innego to miało być dla 12-latki? Na szczęście dla mnie, nieprawdopodobne szczęście, w które do dziś nie mogę uwierzyć, nawet nie zdążyłam ruszyć się z miejsca, bo jakaś chorobliwie ambitna siedemnastolatka zgłosiła się na ochotnika, więc naturalną koleją rzeczy wyłączyła mnie z uczestnictwa w ofierze co rok składanej Kapitolowi. Przez pół roku po tym jak mnie wybrali i cudownie uszłam z życiem, co noc nawiedzały mnie koszmary z Igrzyskami, w których miałam uczestniczyć. Śledziłam losy mojej wybawicielki, które z resztą nie były specjalnie długie. Mimo, że na pokazie indywidualnym otrzymała jedenastkę, zginęła przy początkowej rzezi przy Rogu. Teraz siedziałam przed kominkiem myśląc o tegorocznych dożynkach i o tych z zeszłego roku, kiedy tak mało brakowało.

Mama krzątała się w przedpokoju próbując uspokoić czarne myśli. Ojciec zaś siedział w eleganckim gabinecie i próbował czytać książkę. Podziwiałam ojca, który zawsze był taki opanowany i spokojny. Taki cichy. Jednak to on mnie najbardziej rozumiał. Pogłaskałam fotel, mimowolnie myśląc, że robi to po raz ostatni. Dlaczego? Bo umrzesz. Zaczęłam drżeć. Czy to samo odczuwa większość dzieci w Panem? Paraliżujący strach? Ale niektórzy zdecydowanie nie mogą się doczekać zgłoszenia. Zawodowcy.

Mama podeszła do mnie i objęła ramieniem.

- Kochanie, nie wybiorą cię po raz drugi. Masz mniejszą szansę na to, że cię wybiorą, niż jakakolwiek dwunastolatka, czy trzynastolatka. - mówiąc to sprawiała wrażenie jakby sama siebie chciała przekonać. Uśmiechnęłam się, delikatnie podnosząc kąciki ust, choć tak naprawdę radości nie odczuwałam. Mama, uspokojona moją reakcją spojrzała na stary zegar znajdujący się w przedpokoju. - Musimy już iść, zaraz się zacznie.

Tata wyszedł ze swojego gabinetu. Był ponury i zamyślony. Kiedy powoli wstałam i wygładziłam sukienkę, podszedł do fotela i przytulił mnie mocno.

- Mama ma rację, spokojnie, nic ci się nie stanie. Dziś wieczorem zrobimy na kolację twoje ulubione spaghetti. Zgadza się? - tata również wyglądał na poddenerwowanego. Mimo tych zapewnień rodziców, ciągle myślałam o szklanych misach z karteczkami i fioletowych ustach Mery wypowiadających moje imię. Raz je z nich usłyszałam i nie zamierzałam powtórzyć tego doznania.

Wyszliśmy z domu. Czułam się, jakbym miała zwymiotować. Idąc zaniedbanymi uliczkami siódemki myślałam wciąż o tym, jakie jest prawdopodobieństwo, że mnie wybiorą. Mijaliśmy wielu odświętnie ubranych ludzi, zmierzających w to samo miejsce co my. Głowy mieli opuszczone, próbując ukryć tak panujący na ich twarzach niepokój. Poszłam ich śladem i próbując się uspokoić liczyłam mijane po drodze kawałki kostki brukowej, od bardzo dawna zdobiącej ulice. 1547, 1548, 1549, 1550…

Znaleźliśmy się na wielkim placu i po odmeldowaniu się poszłam do sektora dla trzynastolatek. Stanęłam jak najdalej od sceny, jakby to miało sprawić, że prawdopodobieństwo zmaleje do zera. Zobaczyłam moją koleżankę, Grace. Grace Mason. Ze stresu obgryzała paznokcie i wyglądała na przerażoną. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, posłałam jej ten sam uśmiech co mamie, próbując przekazać, że wszystko będzie dobrze. W odpowiedzi uśmiechnęła się niewyraźnie.

Kiedy chyba cały dystrykt znalazł się na placu na podwyższenie wszedł burmistrz i wygłosił tę samą przemowę, jaką wygłaszał co roku. O dawnej wojnie, o Mrocznych Dniach, o tym, jak trzynastka została zniszczona i za co oraz o tym, dlaczego wprowadzono Głodowe Igrzyska. Słuchałam uważnie, choć znałam te słowa nawet aż za dobrze. Z każdym jego słowem mój strach się zwiększał. Tak potwornie bałam się, że stanę na tej scenie, na której stoi teraz on mówiąc o Pokoju, który niby panuje w Panem. Jak dobrze nam się żyje. Patrząc na dzieci zgromadzone tu i widząc ich reakcje, byłam pewna, że nie są one oznakami szczęścia, czy choćby chwilowej radości. Serce ciągle biło mi jak oszalałe. Tak głośno, że myślałam, iż wszyscy je słyszą. Ręce mi drżały, kiedy bębniłam palcami o boki ud.

Przemowa się skończyła, a na scenę weszła postać wielce osobliwa, Mera Begaret. Jej skóra miała fioletowawy odcień, a ubrana była w żółty, mocno przylegający kostium, który pokazywał pulchną figurę. Żeby nie powiedzieć grubą. Głowę zdobiła gigantyczna żółta peruka, próbująca udawać włosy. Siedział w niej fioletowy, wypchany ptak. Mocny makijaż, który nawet pasował do całej postaci, podkreślał usta. Mogła pochodzić z innej planety albo z Kapitolu. Z szerokim uśmiechem oznajmiła światu, że mężczyznę wybierze pierwszego, a kobietę zostawi jako wisienkę na torcie. Na mających kilometr wysokości fioletowo-żółtych obcasach zbliżyła się do puli z nazwiskami chłopców. Długimi, cytrynowymi tipsami wyjęła pierwszą z brzegu kartkę. Przeczytała nazwisko najpierw sama dla siebie, pozostawiając publiczność w pełnej napięcia ciszy. Ponownie uśmiechnęła się pokazując światu swoje olśniewająco białe zęby i głośno przeczytała imię do mikrofonu stojącego na scenie.

- Vin Mebre.

Usłyszałam krzyk. Mała, ruda i piegowata dziewczynka krzyczała imię swojego starszego brata. Biedny rudzielec wynurzył się z tłumu siedemnastolatków, popychany przez kolegów. Na jego twarzy malowała się rozpacz zmieszana z przerażeniem. Próbował maskować to uczucie, ale na niewiele mu to wyszło. Doszedł do podestu i stanął obok szalenie podekscytowanej Mery. Jego usta drżały i nie potrafiły ułożyć się w uśmiech, do czego tak usilnie dążył. Popatrzył na stojącą w tłumie rodzinę - również rudą i piegowatą - i próbował ich pocieszyć na odległość.

Jednak nie to było obiektem moich zmartwień. Mera zmierzała bowiem do puli z nazwiskami dziewcząt. Patrzyłam na jej rękę, która zamiast wędrować ku górze misy, jak to zwykle robiła, zagłębiła się wśród kartek, wyszukując jakiejś innej. Najwyraźniej jej tipsy znalazły to, czego chciały, ponieważ wynurzyły się z białym świstkiem. Przeczytała sobie treść karteczki po cichu, sprawiając, że każdej nastolatce serce stanęło. Na jej twarzy najpierw pojawiło się zdumienie, a następnie wkroczył uśmiech w pełni swej okazałości.

- Ktoś tu ma niesamowite szczęście! - zaświergotała piskliwym głosem. – Reprezentantką płci pięknej będzie Ewea Ronasti!

 ҉

Oto pierwszy rozdział! Pierwszy sensowny wpis na tym blogu! Pierwszy, wprowadzający post! Ogólnie pierwszo-pierwszy!

Nie wiem jak wam, ale mi się w miarę podoba. Zawsze może być gorzej, ale też i lepiej, jednak nie zawsze pierwszo!

Końcówki pewnie każdy się spodziewał…

Dedykacja: wszyscy czytający, ale przede wszystkim szóstoklasiści.
Zachęcam do odwiedzenia WOW-u i komentowania.

Kończę

Okej