Rozdział 3. Inna

Wielmożni Strażnicy Pokoju w którym ostatni raz widziałam rodziców, ale też i tego niematerialnego, który rzekomo panuje w Panem, zaprowadzili mnie do pociągu. Nie na stację, do pociągu. Stali tak ciasno wokół mnie, że nie widziałam nic, dopóki nie znalazłam się w bogato wystrojonym wnętrzu. Stał tam stół, kanapa, coś, co chyba było najnowocześniejszym telewizorem i wiele innych rzeczy, które można znaleźć w salonie, wszystko ozdobione nadmiernie. Mogłam naliczyć milion różnych bibelotów, bukiecików kwiatów i innych figurek, czy wazonów.

W pokoju byłam sama, bo na razie nikt inny się nie zjawił. Stałam nieruchomo po środku, obserwując cały wagon, kiedy usłyszałam rozsuwane drzwi. Spojrzałam się w tamtą stronę.

Zobaczyłam kobietę. Miała czarne, upięte w wysokiego koka włosy i skośne oczy. Niosła białe ręczniki. Kiedy zobaczyła mnie, wyglądała jakby chciała się gdzieś schować. Zatrzymałam ją skinieniem ręki, a ona powoli podeszła do mnie. Spojrzałam się na nią pytająco i uniosłam brew. Dziewczyna patrzyła się na mnie ze strachem. Nic nie mówiła. Chwilę mierzyłyśmy się wzrokiem…

I wtedy drzwi do wagonu otworzyły się i w asyście Strażników Pokoju wszedł Vin. Był oszołomiony i z zdezorientowaniem przyglądał się wszystkiemu. Zauważył, że ja też już tam się znalazłam, więc podszedł. Dziewczyna w mgnieniu oka zniknęła w najbliższym pokoju.

Chłopak wyglądał na zdruzgotanego. Jednak bogate pomieszczenie zrobiło na nim gigantyczne wrażenie. Powiedział, najwyraźniej zwracając się do mnie.

- Niesamowite, prawda? - popatrzyłam na niego pytająco, bo niekoniecznie rozumiałam, co jest takie niesamowite. - Wiesz, mieszkałaś w willi dziadka, więc nie dziwię się, że cię to nie rusza, ale wiesz ja… no… tego… jestem biedny. W jednym pokoju mieszkałem z piątką rodzeństwa. Ale nie zrozumiesz… jesteś jedynaczką. - ostatnie powiedział bardzo uszczypliwie, więc się oburzyłam. Co jest złego w byciu jedynaczką, ja się pytam? Spojrzałam na niego wyćwiczonym wzrokiem brzmiącym „ No, co jest w tym złego, łepku?”.

- Łał, już wiem co to znaczy moc spojrzenia. Znaczy się wcześniej wiedziałem, lecz teraz wiem jeszcze bardziej, bo mi pokazałaś, ale…- urwał, nie chcąc się bardziej zaplątać. - Kobieto, gdzie ty się tego nauczyłaś? - zmienił temat, a ja posłałam mu spojrzenie jasno pytające „czego?”. Nie zdążył jednak odpowiedzieć, bo do przedziału weszła Mera w blasku chwały, będąca naszą koordynatorką mającą pilnować, byśmy się nigdy nigdzie nie spóźnili.

- Dzień dobry trybuci! Ach, jakie wy macie szczęście. Być trybutem to zaszczyt! - posłałam jej kpiące spojrzenie. - Co się tak patrzysz, dziewczynko? Czyżby makijaż mi się rozmazał? - przewróciłam oczami. Naprawdę denerwował mnie jej akcent. - Jestem Mera, drodzy trybuci. Jak brzmią wasze imiona?

- Ja jestem Vin, zresztą powinna pani wiedzieć, sama mnie pani wybrała do tego piekła. Ale jeżeli to dla pani zaszczyt z wielką chęcią ustąpię pani miejsca.- powiedział jadowicie, jakby całą swoją złość chciał wyżyć na tej biednej kobiecie, która tylko wybrała nas do igrzysk, na których bez problemu zginiemy, zmasakrowani przez kogoś innego, po przejściu wielu tortur. Nie, to woogóóólee nie jest sarkazm, co to za pomysł?

- A ty, jak się nazywasz cukiereczku? - ciągnęła kobieta. Nie odpowiedziałam. Dlaczego? Nigdy nie odpowiadałam na pytania.

- Proszę pani, ona jest niemową. - uświadomił jej Vin.

„Tak, jestem niemową! Zadowoleni?” Chciałam krzyknąć, ale ze względu właśnie na owe utrudnienie musiałam zachować tę informację dla siebie. Zamiast tego tupnęłam w czerwony dywan i wzniosłam oczy ku sufitowi, jakby to było oczywiste. No, a Mera zachowała się bardzo wkurzająco.

W gwoli ścisłości, istnieją trzy rodzaje ludzi. Kiedy się dowiedzą, że ktoś w ich otoczeniu jest niemową, a dzielę ich na podstawie własnych obserwacji. Pierwsi zaczynają się zachowywać tak, jakby bycie niemową oznaczało również niesłyszenie. Drudzy, jakby to sprawiało, że jest się chorym psychicznie, czego nienawidziłam z całego serca. Ostatni są najlepsi, ponieważ nie zwracają na to większej uwagi i rozmawiają ze mną oczekując jedynie kiwnięcia głową, jeśli zrozumiałam. Vin był ostatnim, a Mera, niestety, drugim. Podeszła do mnie i zaczęła mnie gładzić po głowie mówiąc:

-Biedne dziecko, coś się stalo? Ci ktoś źrobil coś zlego malej dziewczyneczce?

Posłałam jej mordercze spojrzenie, a gdyby wzrok umiał zabijać w jej miejscu byłaby teraz kupka popiołu. Vin okazał się całkiem dobrym tłumaczem, uznałam, że go polubię, ponieważ spokojnie oznajmił fioletowo-żółtej pani co myślę.

- Sądząc po tym, jak się na panią patrzy, odsunąłbym się na pani miejscu troszkę od niej. Powinna również pani wiedzieć jak ma na imię, prawda, Eweo?- kiwnęłam głową, będąc mu bardzo wdzięczna, za odsunięcie ode mnie tej kapitoliańskiej pańci, która jednak nadal patrzyła się na mnie z troską. Jeżeli wszyscy w Kapitolu tacy są, to chyba umrę w mniej niż tydzień. Uznałam, że warto mieć przyjaciela przez ostatnie dni. Czyli Vina, rzecz oczywista.

Drzwi ponownie się otworzyły i do przedziału weszła kobieta, cała ubrana na czarno, w powiewające szaty, co nadawało jej wygląd czarownicy. Haczykowaty nos dopełniał widoku. Mimo tego dziwacznego wyglądu była naprawdę ładna. Widywałam ją czasami w Wiosce Zwycięzców i na każdych dożynkach.

Nasza mentorka usiadła w fotelu. Patrząc się za okno, najwyraźniej nie próbowała nawiązać z kimś rozmowy. Coś z przeszłości odbiło się na jej osobowości, a ja byłam prawie pewna, że były to Igrzyska. Kobieta przeniosła wzrok na mnie, a nasze oczy się spotkały. Miała niezwykle czarne, niczym głębokie tunele. Przerażające. Tajemnicze. Piękne.

Powoli usiadłam na podłodze i zapatrzyłam się w okno, za którym przelatywały zielone drzewa siódemki, odbijające światło letniego słońca, a ja wiedziałam, że już nigdy ich nie zobaczę.

҉ 

Mnie się rozdział podoba, jak wszystko mego autorstwa (mówiłam, że nie jestem skromna!). Wiem, że krótki, ale uznałam, że nie będę go ciągnąć na siłę. Bo i po co? Tyko by wszyscy zaczęli ziewać, a trybutów przedstawię dopiero w następnym.

Dedykacja dla Mrs. Pirate, która ma dziś urodziny! Życzę ci wszystkiego naj i przepraszam, że nie umiem pisać oryginalnych życzeń. Spełnienia marzeń!

Następny rozdział ukaże się 1 czerwca (wszyscy wiemy jaki to dzień). Wcześniej mogę wstawić jakieś opko, tylko, że najpierw muszę je napisać XD.

Okej

P.S. Zapisy na zabicie mnie pod rozdziałem!