Rozdział 5. Noc w Kapitolu

Zziębnięta zdecydowałam się przymknąć okno. Przymknąć. Nie zamknąć, dzięki czemu wciąż miałam niejaki dostęp do świeżego powietrza. Zapaliłam światło i dopiero teraz w pełni dostrzegłam wystrój wnętrza.

W moim przedziale była tylko różowa kanapa, różowy stół i różowy (!) regał z książkami. Przez moment aż się zdziwiłam, że Kapitol rzeczywiście ich używa. Z nudów sięgnęłam po jedną.

Opisywała życie niejakiej Gertrudy. Jakie ona miała problemy! Naprawdę! To, że sukienka nie pasuje do lakieru do paznokci albo szminki. To, że na kolację był makaron z mięsem, a nie z rybą. To, że mama nie kupiła jej nowych butów, takich samych jak wszystkie pozostałe. TO nie jest problemem! Nie rozumiem, dlaczego istnieją tak puste osoby! Mogłyby się wybrać na igrzyska! Ciekawe, czy wtedy kolor ścian w łazience byłby taki ważny! Wróciłam do lektury, ale zaraz ją znów przerwałam, bo kiedy doczytałam do jakże interesującego zadłużenia w niejakim Johnatanie i jej rozmyślaniach jak go poderwać, moja złość sięgnęła zenitu i rzuciłam książką o różową ścianę. Doskonale wiedziałam, że mama by tego nie pochwaliła. Ale mało mnie to obchodziło. W tym momencie miałam ochotę porozwalać wszystkie kapitoliańskie książki jakie wpadłyby mi w ręce. Gdyby moja mama była pisarką jej książki byłyby o niebo lepsze! Tylko, że nie! Jakieś kapitoliańskie miernoty mogą sobie pisać takie opowiastki z powodu ogromu czasu, a ona musi pracować przy obróbce papieru… a jej historie są przecież cudowne…

O czerwonym kapturku, który pokonał wilka mówiąc mu, że babcia mieszka na komisariacie, o księżniczce na ziarnku grochu, która wyjęła uciążliwe nasiono i smacznie spała, o królewnie śnieżce, która nie lubiła jabłek… wiele takich zmienionych historii, które w wykonaniu mojej mamy brzmiały jeszcze lepiej. Czemu jej przy mnie nie ma i nie może mi opowiedzieć kolejnej cudownej bajki? I, choć wiem, że jestem już dość duża, chciałabym, by miała dobre zakończenie. Czyli przeciwne do tego, jak skończy się moja „przygoda” z igrzyskami.

 Siedziałam wpatrzona w okno, a raczej w mijający za nim ciemny, nocny krajobraz i myślałam o nadchodzących dniach. Nie pogodziłam ze śmiercią, bo czego bym nie dała, aby ponownie wrócić do domu i móc ponownie żyć śmiejąc się i słuchając opowieści. Przez ostatnie dni życia zdecydowałam się utrzeć nosa Kapitolowi i pokazać im się z najlepszej strony.

Wróciłam do salonu. Sama nie wiem dlaczego, ale uznałam, że mogłabym posłuchać co inni maja do powiedzenia. Oczy mi się zaczęły zamykać, ale przemogłam się i nie zasnęłam.

- Jutro wieczorem odbędzie się parada trybutów - ćwierkała Mera.

- Powiedz mi coś, o czym nie wiem… - mruknął pod nosem Vin.

- Przed nim pójdziecie do swoich stylistów, którzy zrobią z was ludzi. Następnie ubiorą was w kostiumy i zjedziecie na dół, gdzie czekać będą na was rydwany. Objedziecie specjalnie przygotowaną trasę…

- Wiemy. – wtrąciła Oriane głosem kończącym rozmowę. - Tak w ogóle, to zaraz będziemy na miejscu.

Na horyzoncie ujrzałam zarys gór. Rzeczywiście, widać było za nim poświatę latarni, bilbordów i innych świecących przedmiotów, więc uznałam, że nie warto zasypiać, dopóki nie znajdę się w pokoju, przydzielonym mi w ośrodku szkoleniowym. Mera oznajmiła:

- Jak moja kochana przyjaciółka powiedziała - Oriane zrobiła minę „Ja?”, co jasno dawało do zrozumienia, że nazywanie jej czyjąkolwiek przyjaciółką, zwłaszcza przez Merę, nie przypadło jej do gustu. - niedługo znajdziemy się w cudownym, czystym Kapitolu. Kiedy znajdziemy się na stacji, przyjedzie po was samochód, który następnie zabierze was do kwatery. Przez pierwsze dni będziecie się uczyć walczyć i paru innych mniej potrzebnych rzeczy. Czwartego dnia będzie wywiad. A potem trafiacie na arenę! – ostatnie zdanie wypowiedziała z ogromnym entuzjazmem.

- Rozumiem, że to zaszczyt? – spytał Vin takim głosem, jakby doskonale znał odpowiedź. Uznał, że nie warto ciągnąć dalej tematu, skoro i tak nikt mu nie odpowiada, po czym spytał:

– Jest coś do jedzenia? - spojrzałam się na niego ze zdumieniem. – Co? Głodny jestem!

Do przedziału weszła skośnooka dziewczyna, ta sama, która niosła parę godzin temu ręczniki. Spojrzała na niego pytająco, a on, rozumiejąc to jako pytanie o rodzaj jedzenia oznajmił, że szarlotkę. Pogrzebała chwilę w szafce i wyjęła talerz z owym ciastem. Ukroiła kawałek, położyła na talerzyku i udekorowała bitą śmietaną, a następnie wręczyła tę potrawę zdumionemu rudzielcowi. Chłopak postawił go na stole, a kiedy dziewczyna zniknęła, spytał, kto to był.

- Awoksa. - oznajmiła Oriana. Wyglądała, jakby jej współczuła. - To służący, którzy zostali w ten sposób ukarani za nieposłuszeństwo Kapitolowi. Nie potrafią mówić, ze względu na brak języka.

Nikt na szczęście nie rzucił uwagi „jak Ewea”, ale Mera spojrzała na mnie z politowaniem.

Byliśmy coraz bliżej gór.

Nagle zrobiło się ciemno. Znaleźliśmy się w wąskim, ciemnym tunelu. Pociąg gnał, a ja nie byłam w stanie pojąć, jak to jest możliwe, że ta konstrukcja się nie zawala. Przecież miliony ton skał mogą nas zmiażdżyć, jakby nas w ogóle tam nie było! Ot tak! Przy każdym malutkim wyboju podskakiwałam (sama nie wiem, jak możliwe są wyboje przy jeździe pociągiem, ale to co się działo łudząco je przypominało).

I nagle oślepiły mnie miliony kolorowych świateł i światełek. Tak, trzeba przyznać, że stolica robiła wrażenie. Kolorowe domy i szklane wieżowce. Pędzące po ulicach i uliczkach samochody. Błyszczące chodniki wykładane marmurem, po których przechadzali się kolorowi mieszkańcy. Wiadukty, tunele, domy dla piesków. Słowem: czego dusza zapragnie.

Poza jednym… drzewami.

Pociąg zaczął zwalniać aż stanął na stacji, zapełnionej po brzegi kolorowymi istotami, które naprawdę trudno było nazwać ludźmi. Mera podskoczyła z uciechy. Wreszcie znalazła się w równie kolorowym jak ona sama miejscu, nie w tym szarym dystrykcie siódmym, w którym były drzewa. Tęsknię za szarością…

Kiedy drzwi się otworzyły, Mera prawie nas wypchnęła na tych pajaców chcących zobaczyć nowych trybutów. Na szczęście pilnowali ich strażnicy pokoju, więc nie zostałam zmiażdżona. W eskorcie strażników dostaliśmy się do czarnego samochodu z przyciemnianymi szybami. Dojechaliśmy nim do wysokiego budynku.

Ośrodek szkoleniowy.

Kiedy się w nim znalazłam, zdałam sobie sprawę, że nie jest on aż tak bogato zdobiony jak wagon, nie jest aż tak bogato zdobiony, jak się tego spodziewałam. Prosty, choć pewnie bardzo drogi czerwony dywan biegnie pomiędzy czterema biało-złotymi ścianami. Cały sufit jest podświetlony, nie ma jednego punktu, który można by nazwać lampą. Na końcu, po przeciwległej stronie znajdują się metalowe drzwi.

Pancerna winda.

Doszliśmy do niej całkiem szybko. Czerwony dywan był niewiarygodnie miękki, miało się ochotę zdjąć buty. Jednak doskonale wiedziałam, że to niemożliwe.

Rozległo się ciche „ding” i drzwi się otworzyły. Mera długim tipsem (żółtym w fioletowe paski! Zdążyła przemalować!) nacisnęła przycisk z numerem „7”. Winda powoli ruszyła w górę. Kiedy drzwi znów się otworzyły ujrzałam korytarz. Stała w nim komoda, roślinka i na przeciwległej ścianie widniały drzwi, do których Mera podeszła i oficjalnym gestem otworzyła je.

Przestąpiłam próg i znalazłam się w ogromnym pomieszczeniu. Wszystko wręcz ociekało bogactwem. Stał tu duży, hebanowy stół, była czarno-zielono-biała kuchnia, czarno-biało-zielono-brązowy salon w którym stała niewiarygodnej wielkości kanapa i wiele innych rzeczy, d których kręciło mi się w głowie. Dodatkowo nad tym wszystkim królowało szklane półpiętro, na którym widać było czarne drzwi, prowadzące do pokoi. Wszystko wyglądało na nowe i nowoczesne. Do pokoi na półpiętrze prowadziły czarne drzwi.

Mera z uśmiechem wskazała mi jedne mówiąc, że tam znajduje się mój pokój. Za nimi zobaczyłam duży pokój, w którym stało gigantyczne łóżko. Na podłodze leżał biały dywan, stała czarna szafa z ubraniami i dwie mniejsze: jedna obok łoża a druga przy drzwiach. Ściany były ozdobione kolorowymi malunkami drzew, aby podkreślić, do jakiego dystryktu on należy. Były tu również czarne drzwi, prowadzące do łazienki. Biała, z elementami zieleni i czerni sprawiała wrażenie czystej. Mieścił się tam wielki prysznic, umywalka, ławka i szafeczka z kosmetykami.

Rozebrałam się i niemal wskoczyłam pod prysznic. Zobaczyłam tam panel kontrolny, a na nim wiele przycisków. Coś z nich spróbowałam zrozumieć. W końcu uznałam, że i tak to nie ma sensu, więc nacisnęłam ten, który mógł być od gorącej wody mającej silny strumień. Woda zaczęła spadać z dziurek w suficie, a ja usiadłam pod ciepłym deszczem i przez chwilę próbowałam zapomnieć o smutkach dnia, pozwalając zmyć z siebie cały brud, pot i łzy. Zamknęłam oczy. Było mi tak przyjemnie. Dlaczego by nie zatrzymać czasu i zostać w tej chwili wieczność, zapominając o okrucieństwie najbliższych dni? Czemu nie zostać tu do końca, pozwalając, by ciepła woda spływała po ciele? Próbowałam zapamiętać to uczucie, chwilowego odprężenia. Gdyby jeszcze pachniało lasem.

Moment potem podniosłam się, olśniona, chcąc poszukać na panelu żelu pod prysznic o tym zapachu. Chwilę później w całej łazience pachniało cudownie. Nie wiem, jak Kapitol wymyślił takie rzeczy, ale byłam pod wrażeniem. Jakbym się znalazła w lesie podczas deszczu.

Czułam, że nie muszę iść spać. Odpoczywam mając zamknięte oczy. Bo co się stanie, jak pójdę spać? To oznacza koszmary. A ja chcę zostać jak najdłużej bez nich. Jak najdłużej…

Skóra na palcach pomarszczyła mi się. W łazience zrobiła się sauna, a ja po godzinie uznałam, że jednak warto wstać i pójść się położyć. Wzięłam ręcznik i mocno się wytarłam. Skórę miałam czerwoną, ale nie zwracałam na to uwagi. W szafie znalazłam czarną koszulę nocną, więc włożyłam ją i położyłam się na miękkim łóżku w nienagrzanej jeszcze pościeli. Zimna poszewka dotknęła ciepłego czoła. Ach… jakby tak wyglądały wszystkie moje wieczory, może zniosę myśl o śmierci. Zamknęłam oczy i momentalnie zasnęłam.

Leżę w tym samym łóżku. Z łazienki ktoś wychodzi. Dziewczyna. Jest opatulona ręcznikiem i uśmiechnięta. Kładzie się obok mnie, jakby mnie nie zauważając. Bierze kołdrę i wtula w nią twarz. Nagle znika. Słyszę wrzask. Na pościeli pojawia się krew. Zaczyna się rozprzestrzeniać, a ja widzę, że pokój jest cały czerwony. Moje ręce ociekają krwią. Zapadam się w pościel i zaczynam spadać. Czuję, że dostaję po twarzy odłamkami. Zdaję sobie sprawę, że to odłamki ludzi. Albo tego, co z nich pozostało. Ręka. Noga. Nerka. Zaczynam się rozpadać. Ja też jestem odłamkami. Zaczynam wrzeszczeć…

Wrzask. Mój wrzask. Otwieram oczy. Ociekam potem, jest mi gorąco. Serce bije jak oszalałe.

Czuję, że schodzę po schodach, ale jest ciemno, więc nic nie widzę.

Światło się zapala.

Jakaś awoksa podaje mi gorącą czekoladę. Siada naprzeciw mnie i patrzy się jak pije. Czuję się lepiej. Gorąca czekolada pomaga. Jednak głowa mnie boli. Słyszę otwieranie drzwi. Na ten dźwięk dziewczyna się zrywa. Rozczochrany, na pół przytomny Vin podchodzi do fotela.

- Słyszałem krzyk. To ty, prawda?
Kiwam głową. Zdaję sobie sprawę, że płaczę.

Chłopak to zauważa i robi coś niespodziewanego. Przytula mnie mocno. Jak brat, choć nigdy takiego nie miałam. Odwzajemniam uścisk.

– Idź spać.

 Nie ruszam się z miejsca. Nie mogę. Nie jestem w stanie. Vin to zauważa, więc podnosi mnie, a ja płaczę dalej, bez powodu.

Albo powodów było tyle, że nie potrafię ich wszystkich wyliczyć.

Wtulam twarz w jego ramię. Rudzielec powoli zanosi mnie do pokoju i kładzie w łóżku. Przykrywa delikatnie kołdrą. Gasi światło i powoli wychodzi.

Jak brat.

 ҉

Hejka!

Rozdział długi, więc co do tego nie macie się co czepiać. Gorzej z ważnością. Jest raczej taki budujący napięcie. To tyle z mojej strony, jeśli chodzi o komentarz mojej twórczości.

Dedykacja: Dor Ka, bo zawsze jej komentarze pojawiają się w najlepszych momentach!

Następny post? Chyba nie muszę mówić, że Igrzyska dopiero 1 lipca (wakacjewakacjewakacjewakacje!), ale Córka Wojny ukaże się trochę wcześniej, czyli 20/21 czerwca.

Pewnie wszyscy zauważyli zmianę szablonu. Tak… to jest efekt mojej nudy przedstawiony w programie „Paint”. Szukam czegoś innego, nie martwcie się!

To tyle

Okej