Całe życie czekasz na ojca i nagle pojawia się we śnie

Witajcie obywatele tego zacnego świata!

Tak, ja nadal żyję.

Tak, nie porzuciłam tego bloga.

Tak, nic się nie zmieniało, nadal uwielbiam pisać.

Tak, byłam na obozie, tak, nie miałam WiFi, tak, nic nie mogłam z tym zrobić.

Nie martwcie się. Wszystko jest ok.

Dawno się nie widzieliśmy, więc przychodzę do was z jednoczęściówką o tematyce dobrze wam znanej, którą dałam na konkurs.

Rozdział w miarę długi, więc mam nadzieję, że nie będziecie nazbyt narzekać. Jest on w połowie filozoficzny, a w drugiej połowie opisuje życie nastolatki o imieniu Karen i nazwisku Blackswallow.

Jeżeli macie jakieś pytania, jakiekolwiek, choćby „Czy lubisz frytki bez ketchupu?” piszcie śmiało pod rozdziałem! Odpowiem szczerze i, co więcej, jak najszybciej będę mogła!

To tyle.

Albo raczej nie.

Zapomniałam o dedykacji. Dla Laciatej, która, jak sama mi powiedziała, woli tę tematykę od igrzysk.

Tym razem naprawdę kończę i życzę udanych wakacji!

Okej

҉

‘Wśród tłumu uczniów nie wyróżniała się żadna postać. Ot płynąca zgraja niepełnoletnich, a wszyscy spośród nich myślą, że są najbardziej oryginalnymi ludźmi pod słońcem. Tyko dlatego, że mają firmowe buty. Tylko dlatego, że ich koszulka była najdroższa. Tylko dlatego, że spodnie są wykonane z najlepszego materiału. Gdyby tylko przyjrzeli się kolegom obok, tym, których nie chcą naśladować, bo są obciachowi i tym, z którymi codziennie gadają ponad sto razy oraz tym, którzy właśnie teraz podążają wokół nich, zorientowaliby się, że osoba trzy metry dalej ma zadziwiająco podobny kucyk albo spódnicę. Ale niestety ludzka natura ma to do siebie, że głównym bohaterem życia poszczególnego osobnika jest… tenże sam poszczególny osobnik. A już z pewnością kiedy poszczególnym osobnikiem jest nastolatek w okresie dojrzewania ze skłonnością do ulegania presji grupy’ – myślała Karen siedząc na parapecie i patrząc na mijające ją postacie. Sama, rzecz jasna, nie uważała siebie za coś innego. Była typowym nastolatkiem. Często patrzyła w lustro i myślała, że chciałaby to zmienić. Jednak po jednym dniu bycia inną zdawała sobie sprawę, że to nie ma sensu. Że tak naprawdę istnieje pewne piękno w identyczności, a zarazem całkowitej odmienności. Każdy ma inny charakter, inaczej wygląda, ma inne hobby, ale z pewnością na świecie można spotkać "miliordy" nastolatek ze świrem na punkcie koni i jeszcze więcej "miliordów" chłopaków z talentem do gry w piłkę. Wobec tego ogromu społeczeństwa nie należy myśleć, że tylko ja wiem jak to jest być wyśmiewanym przez tak zwane różowe idiotki, których, nawiasem mówiąc, jest z pewnością dwa razy tyle.

‘Trzeba się pogodzić z brakiem wyróżniania się’ – stwierdziła dziewczyna.

- Karen! Tu jesteś! – wrzasnęła pędząca w jej stronę złotowłosa piękność. Piękności na świecie też nie jest mało…

- No co ty nie powiesz! – wrzasnęła w odpowiedzi dziewczyna z uśmiechem na ustach.

- O czym myślisz? – spytała koleżanka dostrzegając minę dziewczyny.

- Aaaa… o ten… tego… choinkach na Boże Narodzenie – odparła.

- Przecież dopiero zbliża się Wielkanoc – powiedziała blondynka sadowiąc się obok.

- Właśnie – brnęła dalej Karen. – Biedne choinki są spotykane w domach tylko raz w roku. Czemu nie ma ich na Wielkanoc? Musi być im strasznie przykro. Najpierw wszyscy je stroją w łańcuchy i bombki, a potem nagle trafiają na śmietnik i mogą tylko wspominać…

- Dobra. Rozumiem. Nie mów tylko o tym dalej, bo mi się jeszcze zrobi ich żal.

- Właśnie. Może następnym razem pomyślisz zanim wywalisz taką choinkę.

- Cichaj – przerwała jej (brutalnie) dziewczyna. – Idziesz z nami do McDonalda?

- Wami… czyli? – spytała podejrzliwie szatynka.

- No mną…

- Nie domyśliłabym się…

- …Cindy, Kim i… to chyba tyle. Znając ciebie jeszcze tobą.

- Znając ciebie masz rację. – Zaśmiała się Karen.

Powoli zaczęła się podnosić z parapetu. ‘Swoją drogą’ – myślała – ‘czemu nie są one stworzone specjalnie do siedzenia? Są wygodniejsze od ziemi. I już zdecydowanie od szkolnych ławek.’

Odpowiedź dostała trochę zbyt szybko.

Plecakiem zahaczyła o stojącą nieopodal doniczkę, a doniczka nie będąc stworzeniem ludzkim równowagi złapać nie umiała, toteż zachwiała się niebezpiecznie i po chwilowym wahaniu przechyliła się za krawędź parapetu by następnie z głośnym ŁUP rzucić się na podłogę.

- Bosko… - mruknęła dziewczyna ironicznie kucając, by podnieść źródło hałasu.

Doniczka się jednak nie chciała poddać tak łatwo. W połowie drogi na swoje poprzednie miejsce zdecydowała się na samobójczy skok skutkujący jedynie przekleństwem ze strony Karen, śmiechem ze strony blondynki o imieniu Sofie oraz większą ilością ziemi na podłodze.

- Muszę to sprzątać? – szatynka spytała cicho doniczki, która wreszcie trafiła z powrotem na swój punkt obserwacyjny, z którego patrzyła teraz (z pewnością zaciekawiona) jak dziewczyna zbiera na dłoń czarne grudki, a następnie umieszcza je we właściwym miejscu.

Sofie, przekonana, że pytanie zostało jednak skierowane do niej odpowiedziała z entuzjazmem:

- Tak!

Karen nie ośmieliła się uściślić, że czekała na odpowiedź od naczynia.

‘Fajnie jest patrzeć na monotonność. Ogólnie monotonność jest fajna, o ile nie stanie się zbyt nudna. Monotonność można urozmaicać, a nudę jedynie zwalczać. Nuda, rzecz jasna, też nie jest zła, bo każdy lubi się od czasu do czasu nudzić i myśleć o niebieskich migdałach. Byle tylko można było zwalczyć tę nudę z nadejściem takiej ochoty. Bo nuda przymusowa jest dziełem szatana, tak jak komary. A monotonność towarzyszy prawie każdemu człowiekowi i zwykle nikt nie narzeka na to, że wie, iż jutro wstanie rano o wyznaczonej godzinie, zje śniadanie, pójdzie do szkoły lub pracy, zje obiad, wróci do domu. Niektórzy lubią, jak ich coś zaskakuje, ale życie w którym nie jest się pewnym następnego dnia z pewnością nie należy do najlepszych. Czyli najlepsza jest zaplanowana monotonność z zaplanowanymi zaskakującymi rzeczami’ – myślała Karen idąc tyłem przed trzema dziewczynami by je lepiej widzieć i udając, że słucha ich przewidywalnej rozmowy. Nawet nie zauważyła, jak zaczęła się przyglądać jednej z nich, Cindy, wysokiej blondynce z figurą modelki i końską twarzą.

- Co się tak patrzysz? Makijaż mi się rozmazał? – spytała tamta, nieudolnie próbując zobaczyć swoją powiekę.

- Nie. Zastanawiam się.

- Nad czym? – spytała zaciekawiona Sofie wiedząc, że usłyszy ciekawą historię.

Karen wiedziała, że nie uniknie odpowiedzi.

- Nad tym, czemu smurfy wyprowadziły się z lasu.

- A się wyprowadziły? – spytała inteligentnie Kim, brunetka nosząca bardzo kolorowe ubrania.

- A nie? Czy kiedy byliśmy w lesie na wycieczce widziałaś jakiegoś smurfa? Nie. Bo się wyprowadziły. Zastanawiam się czemu. Może Gargamel przeszedł na emeryturę, a one przestały się czuć zobowiązane do zapewniania mu rozrywki, więc się wyprowadziły.

Cindy przewróciła błękitnymi oczami.

- A co to ma wspólnego z moją powieką?

- Miałam przez chwilę wrażenie, że ukrywa się pod nią coś niebieskiego. Wtedy jednak zrozumiałam, że to twoja tęczówka.

Kim i Sofie parsknęły śmiechem, a Cindy jedynie z litością popatrzyła na stojącą przed nią dziewczynę. Nie miała pojęcia, skąd ona wytrzasnęła tę opowieść. Karen była przecież tylko niczym nie wyróżniającą się z tłumu szatynką o piwnych oczach. Miała szerokie biodra i jej figura z pewnością odbiegała od perfekcji.

Blondynka prychnęła.

- Ej, spokojnie, to był komplement! – pocieszyła ją Karen. – Po co zaraz takie prychanie?

- Lepiej zawiąż sznurowadła, bo się potkniesz – przerwała jej blondynka.

- E tam zaraz potknieeeeee... łaaaaa!

ŁUP.

- Bosko.

Jak się można łatwo domyślić sznurowadła trzymały stronę Cindy. Były zdecydowanie za sprawieniem, by ich właścicielka wylądowała tyłkiem na betonowych płytach chodnikowych. Z plecaka wypadła jej woda i potoczyła się do kałuży, w której kolorowo lśniła benzyna, a Karen leżała na chodniku i przyglądała się białym chmurkom na niebie. Gdzieś tam przeleciała jaskółka, zapowiadając kolejną burzę, gdzieś tam pegaz poleciał między obłokami, gdzieś tam… ej. Chwila. Pegaz?!

- Czy mi się wydaje, czy to był ten latający koń z mitologii, tam na niebie?

- Ej, dziewczyny, ona się chyba za mocno walnęła w głowę…

- Mówiłam, zawiąż sznurowadła…

- Hej, dzwonić gdzieś?

- Nic mi nie jest – mruknęła Karen gramoląc się z powrotem na nogi. – Idziemy w końcu, czy mogę sobie jeszcze poleżeć?

Chichrając się ruszyły dalej wzdłuż ulicy.

‘Wszechświat jest ogromny. Wobec jego wielkości Ziemia nie jest nawet atomem. Co więcej, pewnie nawet jedną tysięczną atomu nie jest. A w całym wszechświecie jest miliord gwiazd, z których każda jest słońcem dla paru lub parunastu planet. Pomimo tego niektórzy ludzie nadal myślą, że tylko na naszej jest życie. Jest to ignorancja i egocentryczność ludzi. Ale naukowców tak twierdzących można nawet znieść. Niech sobie myślą, że jesteśmy wyjątkowi. Ale osoby uważające, że są pępkiem świata są nie do wytrzymania. Bo co taki pępek na do całości? Jest niewidoczną kropką na powierzchni jednej tysięcznej atomu’ – myślała Karen stojąc w kolejce do kasy, przy której Cindy właśnie wykłócała się z jakąś panią o to, że stała przed nią w kolejce. Po co? Przecież nigdzie się nie spieszyła. Trzeba wiedzieć, kiedy należy się kłócić. A sprawa przepychania się w kolejce do McDonalda z pewnością była sytuacją, w której należało ustąpić.

- Cindy.

- Czego?! – warknęła.

- Odpuść.

- Sama odpuść. Byłam przed tą babą.

Karen przewróciła oczami. Niektórzy zawsze muszą być w centrum uwagi…

Kiedy dziewczyna wreszcie doszła do kasy szybko złożyła zamówienie i z tacą podeszła do stolika, przy którym siedziały już jej koleżanki. Sofie właśnie jadła cheeseburgera, a Kim z zainteresowaniem przyglądała się opakowaniu coca coli. Obie sprawiały wrażenie, że nie chcą nawiązać kontaktu wzrokowego z blondynką, która naburmuszona skubała frytki.

- Cindy?

- Hmm?

- Uśmiechnij się.

Dziewczyna spojrzała na szatynkę niemal z odrazą.

- Po co?

- Złość piękności szkodzi! – odparła niemal śpiewnie Karen.

W odpowiedzi tamta odwróciła wzrok i „przypadkiem” ochlapała rękę dziewczyny ketchupem.

Szatynka naprawdę próbowała się na nią nie rzucić. Użyła do tego całej siły woli, więc jedynie jej twarz stała się czerwona jak burak i  zaczęła się trząść. Chwilę wpatrywała się w dziewczynę nienawistnie, a następnie odwróciła od niej wzrok spoglądając w kierunku dwóch pozostałych. Podjęła szaleńczą próbę zmiany tematu.

- Czy w tej bułce nie ma drożdży? – spytała siląc się na beztroski ton i pokazując palcem na bułkę w rękach Sofie.

- Nie wiem, a co?

- Strzeż się ich. One są naprawdę niebezpieczne.

- Przecież to tylko nieszkodliwe bakterie. Czemu mają być niebezpieczne?

- Czym się żywią? Cukrem. A świat się ociepla. Ani się obejrzysz, a drożdże wyciekną ze swych fabryk jedząc wszystko po drodze. Bo, wierz mi, teraz bardzo dużo rzeczy zawiera cukier. Następnie drożdże zawładną światem.

- Nie wierzę ci.

- Pomnij na me słowa, kiedy będziesz trawiona przez brązową masę krwiożerczych grzybów. One się zemszczą głównie na tych, którzy w czasach świetności ludzkości żywili się nimi bezustannie – przerwała po czym zupełnie innym tonem powiedziała: - Muszę już iść. Do jutra!

Wstała od stołu i ruszyła w kierunku drzwi. Za plecami usłyszała tylko szept Cindy:

- Mówiłam, że ona jest dziwna. Idiotka.

‘Niektóre rzeczy są zarezerwowane dla określonego wieku. Tak było zawsze. Na przykład: bobas może się ślinić i brać różne przedmioty do buzi, ale gdyby zaczęła się tak zachowywać osoba w wieku 13 lat wszyscy wzięliby ją za idiotę lub kogoś niepełnosprawnego umysłowo. Jednak gdyby taki bobas zachowywał się odpowiednio do innego wieku, dorośli mogliby go uznać za geniusza tudzież zdolnego ponadprzeciętnie. Ogólnie dorośli są najbardziej uprzywilejowaną grupą. Mogą wszystko, poza wspomnianym wcześniej zachowaniem odpowiednim dla istoty nowonarodzonej. A kiedy ktoś młodszy próbuje ich naśladować albo naśladuje, uważają to odpowiednio albo za urocze, albo za chamskie. Nie wszyscy dorośli tacy są, ale niestety bardzo wielu nie przyjmuje do wiadomości, że osoba młodsza może wiedzieć coś więcej na dany temat’ – myślała Karen wspominając wczorajszy dzień wyprawy do McDonalda i patrząc jak jej matka nieudolnie próbuje ugotować makaron. Nie obchodziło ją to, że córka zrobiłaby to z pewnością lepiej. To ona była tu dorosła i nie mogła pozwolić, by pierworodna się poparzyła. Co z tego, że kobieta już trzy razy dotknęła wrzątku, a teraz odczuwała niemiły ból w miejscach zetknięcia z gorącem? Było to dla niej oczywiste, że Karen nie da sobie rady lepiej.

- Mamo, pozwól mi – powiedziała znużona dziewczyna po raz dwudziesty tego wieczoru.

- Kochanie, jesteś za młoda.

Twarz Karen zrobiła się niebezpiecznie czerwona.

- Nie jestem za młoda! To nie jest żaden argument! Naprawdę, potrafię ugotować makaron w przeciwieństwie do niektórych w tym pomieszczeniu!

- Jeśli jesteś taka mądra, to proszę, zrób to! Zobaczymy, czy się uda! – odkrzyknęła zdenerwowana matka.

Karen zeskoczyła z blatu i zajęła miejsce przy kuchence. Jednym, szybkim ruchem zdjęła palący się garnek z palnika. Następnie wlała do niego wody i z powrotem umieściła na płycie. W czasie, kiedy woda się gotowała, wytarła brudny blat ścierką, a kiedy w wodzie ukazały się bąbelki, wsypała do niej zawartość pudełka. Po upływie sugerowanego przez producenta czasu odcedziła makaron (nie przelała go zimną wodą, aby nie wypłukać zdrowej skrobi).

- Proszę – powiedziała nadal czerwona i wyszła zdenerwowana z pomieszczenia.

Usłyszała tylko jak jej matka mruczy coś pod nosem, ale nie zwróciła na to uwagi. Prawie trzasnęła drzwiami do pokoju.

- Za młoda, oczywiście – mruczała sarkastycznie leżąc na łóżku i kopiąc poduszkę. – Zawsze za młoda, za mała, za dziecinna. Gdyby osoby które to mówią byłyby bardziej dojrzałe z ich ust nie wydostałoby się żadne słowo. Dla dorosłych z pewnością sztuką jest uznanie, że berbeć jest lepszy… Boże, nigdy nie chcę taka być! Nigdy…!

Monolog przerwał jej sygnał telefonu zawiadamiający o próbie połączenia.

Spojrzała na wyświetlacz.

Sofie.

- Bosko… – prychnęła.

Pomimo złego humoru odebrała.

- Halo?

- Cześć, to ja.

- Nie spodziewałabym się – odparła wesoło Karen, próbując zatuszować swój nastrój.

- Co robisz?

- Leżę.

- Gdzie?

- Na chmurze karmiąc mojego różowego pegaza. A jak myślisz?

- Masz dziś czas?

- Niestety nie – skłamała gładko. – Idę zaraz do lekarza.

- Po co?

- Jednorożec zachorował. No more stiupid questions?

- A szkoda – głos blondynki jednak nie wykazywał zawodu tym obrotem spraw. – Idziemy z dziewczynami do kina.

- Na co?

- Jeszcze nie wiemy.

- Aaaa… byłam na tym. Nudne jak cholera.

Po drugiej stronie słuchawki usłyszała parsknięcie wielu głosów.

‘Bosko’ – pomyślała z ironią. - ‘Jeszcze mnie na głośnik włączyła’.

Zdenerwowana niemal do granic możliwości przebiegiem tego dnia rzuciła telefonem o podłogę.

Albo raczej zamierzała rzucić nim o podłogę. Na drodze przedmiotu jak z podziemi wyrosła piłka do skakania, a telefon odbił się od niej. Był to telefon zdecydowanie marzycielski, gdyż największym jego pragnieniem było latanie w przestworzach. Właśnie teraz się ono spełniło, lecz zamiast przestworzy wzbił się na wysokość lampy, aby następnie z powrotem ulec przyciąganiu ziemskiemu i spaść na brzuch oniemiałej ze zdziwienia Karen.

- Bosko… – szepnęła dziewczyna nadal nie wierząc w to, co się właśnie wydarzyło. Niby taka pechowa i co? Czy gdyby jakakolwiek jej koleżanka postanowiła rozwalić swój telefon, to czy odbiłby się on od gumowego balona? Nie. Ale to może dlatego, że żadna z koleżanek Karen nie posiadała piłki do skakania…

‘Mózg ludzki jest tak skonstruowany, że kiedy człowiek bardzo potrzebuje go za dnia, ten jakby był naćpany. Można myśleć, przeszukiwać pamięć, usilnie błagać go na kolanach, by na coś wpadł, a ten i tak pozostaje przy swoim. Dopiero kiedy znużona istota ludzka przygotowuje się do spoczynku i leży wygodnie w pościeli ten daje znać o swoim istnieniu. Nagle rozwiązania problemów przychodzą z niespodziewaną łatwością, a nowatorskie pomysły same rodzą się w głowie. Wtedy leżący człowiek zdaje sobie sprawę ze swego geniuszu, ale nie chce mu się opuszczać łóżka, aby w jakikolwiek sposób swoje pomysły urtwalić, a tym samym swój geniusz udowodnić. Pomysły odchodzą z nadejściem poranka i osoba, która jeszcze wczoraj wiedziała kto zabił Kennedy’ego, nie jest w stanie rozwiązać najprostszej zagadki logicznej. Mądry ten, kto przemoże lenistwo i wstanie by zapisać wszystko na kartce’ – myślała Karen leżąc w łóżku ze stopami na poduszce i wymyślając coraz to lepsze rozwiązania problemów ludzkości oraz przygotowując plan obrony w razie zagrożenia ze strony szaleńca z siekierą wpadającego do jej pokoju przez okno. Niestety była jednym z tych leni, którym jest za wygodnie. Ale przynajmniej zdawała sobie z tego sprawę. A szkoda, może dzięki niej zmniejszyłaby się ilość wysypisk śmieci przynajmniej dwukrotnie (po prostu śmieci z jednego przeniosłoby się do innego, dzięki czemu środki można by przeznaczać tylko na utrzymanie tego drugiego).

Znajdowała się już w tym przedsennym stanie, który jasno mówi, że została już tylko mniej niż minuta przytomności. Karen z zamkniętymi oczyma oczekiwała nadejścia Morfeusza. Długo czekać nie musiała…

- Cześć! – usłyszała szept tuż koło ucha. Ze strachem otworzyła szeroko oczy i poderwała się z pozycji leżącej.

Znajdowała się na małej, zielonej polanie porośniętej w całości kwiatami różnego rodzaju i koloru. Przeważały głównie tulipany, ale łatwo można było dostrzec również fiołki, stokrotki, rumianki, dzwoneczki, lilie. Dookoła rósł sad, a różowe kwiaty wiśni dodawały słodkości powietrzu. Na niebie nie było ani jednej chmurki, a słońce jasno świeciło nadając całemu otoczeniu bajkowy image.

Widok psuło tylko czerwone, świecące ferrari po środku łąki i przystojny młodzieniec z nienaturalnie białym wyszczerzem pochylający się nad nią.

- Cześć! – powtórzył.

- Eee… cześć? – odparła Karen próbując zorientować się w sytuacji.

- Powiem krótko i bez ogródek, okej? – spytał blondyn.

- Okej? – odparła nadal niepewnie dziewczyna, wytrzeszczając oczy na wszystkie strony.

- To spoko, słonko. Znajdujemy się w twoim śnie. Ja jestem bogiem olimpijskim i twym zacnym tatulkiem. Jesteś Herosem. Grozi ci niebezpieczeństwo ze strony potworów. Dostałem pozwolenie od mojego ojca, Zeusa, by cię o tym poinformować. Musisz iść do Obozu Herosów, gdzie cię przyjmą i wyszkolą. Tu masz adres.

Podał jej biało-złotą karteczkę, na której dostrzegła piękne pismo. Kiedy próbowała ją przeczytać zdała sobie sprawę, że nie może. I co na teraz zrobi?! Podniosła wzrok na chłopaka, ale ani jego, ani ferrari nigdzie nie było widać.

'Jak zareagowałby normalny człowiek na wieść o tym, że jego ojciec jest bogiem olimpijskim, i że jemu samemu grozi niebezpieczeństwo? I dodatkowo dowiedziałby się o tym wszystkim ze snu? Pewnie machnąłby na to ręką i zaczął się śmiać na samo wspomnienie o tym. Tyle, że ja nie jestem normalnym człowiekiem. Jestem  H e r o s e m. Mam wrażenie, że to, iż obudziłam się z tą samą kartką o której śniłam w ręku (na której było napisane: „Hej, słonko! / Adres to: / Wzgórze Herosów / Long Island, Nowy Jork / (800) 009-0009 / - Tatulek”) uzasadnia moją reakcję. A teraz jak głupia wspinam się po tym piekielnym wzgórzu! – myślała Karen wchodząc na pagórek na którego szczycie rosła ogromna sosna.

Nie wiedziała, że ta sytuacja na zawsze odmieni jej życie.

Że teraz już nic nie będzie takie samo.

Że rozpoczyna największą przygodę swojego życia.

I że butelka wody, która dwa dni temu wypadła z jej plecaka, nadal leży w kałuży połyskującej kolorowo benzyną…