Rozdział 6. Pomysł...

Budzę się rano, ale nie pamiętam kiedy zasnęłam.

Słyszę pukanie, przy którego wtórze Mera wyćwierkuje, że przyszedł dzień, który z pewnością przyniesie coś nowego.

Wstaję i podchodzę do szafy. Znajduję w niej brązowe spodnie i zieloną, pomarszczoną bluzkę, które wspaniale do sobie pasują. Kiedy schodzę na śniadanie przy stole siedzą już wszyscy, zajadając jajecznicę i inne pyszności. Siadam obok nich i nakładam sobie jajko sadzone na grzance. Słucham jak opowiadają o dzisiejszym dniu. Ogólnie, jest on wolny, ponieważ nie wszyscy trybuci dotarli już na miejsce. Ci z dwunastki jadą dłużej niż inni, bo ich dystrykt jest najdalej. Dowiaduję się również, że my też nie przyjechaliśmy szybko bo o 00:35 znaleźliśmy się w pokojach. Oznacza to, że o około 01:30 poszłam spać. Patrzę się na zegarek ścienny który pokazuje 10:47. Mera powiedziała, że pozwoliła nam dłużej niż zwykle wylegiwać się w łóżku, jednak mamy się do tego nie przyzwyczajać.

- Słuchajcie, wpadłam na genialny pomysł godny tylko mnie - mówi, a ja zaczynam odczuwać dziwny strach. Znając ją jeden dzień mam takie prawo.

- Nasza kochana Ewea nie posiada daru wymowy więc pomyślałam, że aby się z nami komunikować, będzie używać kartki i długopisu, odpowiadając tak na pytania jej zadane. Może zechce nam też coś opowiedzieć, co?

Mera wymyśliła coś! Święto narodowe! Dodatkowo pomysł nie był taki zły, więc kiwnęłam głową na znak, że się zgadzam. Ale opowiadać to chyba raczej niczego nie będę.

- Znalazłam póki co ten notes - powiedziała pokazując fioletowo-żółte coś, w kształcie pawia. No pięknie. Czegoś takiego mi brakowało. Przypomniałam sobie ten śliczny notesik, który leżał teraz w szufladzie szafki przy łóżku. Dlaczego nie ma takiego podobnego? Na szczęście drugie zdanie przyniosło lepszą nowinę.

- Ale dziś przyjdzie do niej jej stylista, którego poinformowałam o potrzebie czegoś takiego i będzie mogła z nim wybrać taki, jaki jej się będzie podobał. Dobry pomysł, prawda? - Wszystkim bardzo się on podobał, więc pochwalili wniebowziętą Merę. Najwyraźniej rzadko ktoś prawi jej komplementy dotyczące umysłu.

 Po śniadaniu usiadłam na kanapie w salonie, wcześniej prosząc jedną z awoks, aby przyniosła mi truskawkowo-bananowy koktajl. Pijąc uznałam, że lubię koktajle, więc obiecałam sobie zamawiać je do końca mojego pobytu w ośrodku szkoleniowym. Będę eksperymentować.

Siedząc i popijając nowy napój myślałam o tym, co robią rodzice. Patrząc się za okno, na ulice Kapitolu myślałam o dniu, w którym wejdę na arenę, a ludzie w całym Panem będą to oglądać. Moi rodzice też zobaczą, jak sprawuje się ich córka…

Nagle sobie coś przypomniałam. Poszłam na górę po mój notesik i wróciłam na to samo miejsce. Otworzyłam go. Pisali go między innymi mama i tata. Chce, aby byli ze mnie dumni, aby mogli przyznać się do mnie, nie bojąc się, że ktoś inny będzie ich nienawidzić. Nigdy ich już nie zobaczę. Oni mnie tak, ale nie na odwrót. Łza potoczyła mi się po policzku. Tęsknię…

 Drzwi otworzyły się gwałtownie. Weszła przez nie osoba, którą znałam z telewizji jako stylistę dziewczyn z siódemki. Miał zielone afro i brązową skórę. Nie wiem, czy przydzielili go do mojego dystryktu dlatego, że tak wygląda, czy też sam chciał wyglądać jak drzewo, będąc stylistą osób z miejsca zajmującego się tymi roślinami.

Przywitał się ze mną. Miał niski, ale nie głęboki głos. Odpowiedziałam mu skinieniem głowy. Za nim weszły trzy osoby niosące stosy notesów.

- Mam na imię Velvet i jestem twoim stylistą. - powiedział, po czym dodał, wskazując ręką na zeszyty - Mam parę notesów, żebyś mogła się ze mną jakoś porozumieć.

Razem z ludźmi, którzy byli moją ekipą przygotowawczą rozłożył je na ziemi, a ja musiałam tylko wybrać te, które mi się najbardziej podobają. Było wiele rodzajów, od tak absurdalnych jak ten w kształcie pawia, po całkiem ładne, jak ten niebieski z namalowanym białym gołębiem. Wybrałam jeszcze jeden z brzozą zrobioną z klawiszy fortepianu i z liśćmi z nut, jeden wyglądający, jakby na nim rosła trawa i cały czarny z brokatem w niektórych miejscach, wyglądającym jakby był w  gwiazdy. Wzięłam pierwszy lepszy i napisałam:

- „Dziękuję panu za pomoc, jestem wdzięczna”

- Ach… nie ma za co, to moja praca. - Spojrzał na zegarek. - Muszę iść, ale zaraz znów się widzimy.

- „Do zobaczenia”

Mężczyzna wyszedł, a ja wzięłam notesy w rękę i porozkładałam je po całym apartamencie, aby zawsze mieć któryś pod ręką i nie musieć nosić ich w kółko ze sobą. Kiedy wróciłam z powrotem na moje miejsce, stół był już nakryty, ale nikt przy nim nie siedział. 

Chwilę po mnie do pokoju wszedł Vin. Wyglądał, jakby przed chwilą spał, bo policzek zdobiły mu odciśnięte pofałdowania poduszki. Usiadł przy stole, jednak nie zaczął jeść. Poszłam w jego ślady. Chłopak najwyraźniej na to czekał, bo poruszył temat, który jeszcze przed chwilę był obiektem moich zmartwień.

- Jak myślisz, co robią teraz nasi rodzice? – wzruszyłam ramionami, pokazując w ten sposób, że nie wiem. Poczułam, że pieką mnie oczy, a łzy zaczynają się zbierać pod powiekami. Nie będziesz tu teraz płakać!, powiedziałam sobie.

- Może się ze sobą spotkali? Dwie rodziny opłakują nas, a my przecież dobrze się mamy. Chyba. Na razie… - głos mu się załamał. - Boże… Ja muszę do nich wrócić… - Zmusił się do spojrzenia na mnie. Kiedy zaczęłam pisać, zdziwił się, bo pewnie oczekiwał, że czuję to samo co on.

- „Wygrasz. Tobie się to uda. Ja już się chyba pogodziłam z końcem. Jeżeli będziesz chciał, to to zrobisz. Jeśli komuś ma się udać, to fajnie by było, gdybyś to był ty.”

Uśmiechnął się do mnie, jednak w jego jasnych oczach czaił się smutek.

- Ty nie chcesz wrócić? – spytał, nawet nie kryjąc zdziwienia.

- „Ależ oczywiście, że chcę. Marzę o tym. Może nawet mi się uda? Kto wie. Ale szczerze w to wątpię, nie mam żadnych umiejętności. No, i jestem najmłodsza.”

- A ten chłopak z dziewiątki? On jest w twoim wieku.

- „Prawda. Ale to chłopak. Jest silniejszy. Widać, że coś umie. A ja? Serio myślisz, że mam szansę?”

Po napisaniu tego spojrzałam się powątpiewająco na Vina.

- Oczywiście! – niemal krzyknął rudzielec. – Widać po tobie, że jesteś piekielnie inteligentna. – zdziwiłam się na te słowa. Chłopak, widząc moją minę ciągnął dalej. – Ale jak! Mam siostrę prawie w twoim wieku, o rok młodszą. Czasami się zastanawiałem, czy jakiś diabeł w niej nie siedzi, takie ma pomysły…

Nie dane nam było dłużej porozmawiać, bo pozostałe dwie panie do nas dołączyły. Nasi styliści i ekipy przygotowawcze również przyszły spożyć z nami posiłek.

Teraz dopiero zwróciłam uwagę, jakie potrawy stały na stole. Pieczony kurczak z połyskującą brązową skórką, zupa krem, a obok niej chrupiące grzanki, różne sosy koperkowe, czosnkowe i chyba jakiś winogronowy, surówki z marchwi, kukurydzy i sałaty, warzywa gotowane, których nawet nie umiałam nazwać.

Nałożyłam sobie wszystkiego po trochu. Kiedy skończyłam, Velvet wstał i zatarł ręce, mówiąc, że czeka go teraz praca. Kazał mi wstać i wziął mnie staroświeckim gestem pod ramię. Następnie zaprowadził do pomieszczenia, w którym stało łóżko i cztery krzesła. Za poleceniem stylisty rozebrałam się i położyłam na nim (łóżku oczywiście…), a ekipa przygotowawcza wzięła się za mnie jak nikt inny do tej pory, depilując, obcinając i piłując. Byłam goła, co nie było przyjemnie, zwłaszcza, że widziało mnie troje ludzi, jakkolwiek mocno ich nie przypominających.

Jak się dowiedziałam z ich rozmowy, niska i bardzo pulchna kobieta od paznokci miała na imię Sektra, wysoki, z krótkimi turkusowymi włosami mężczyzna od skóry i makijażu zwał się Gewer, a kobieta zajmująca się włosami i najmniej przypominająca na Kapitoliankę, bo bez dziwnego koloru skóry, włosów, czy czegoś tam jeszcze, Mindra.

Po godzinie depilacji i równania doprowadzili mnie do stanu zero i zaprowadzili przed oblicze Velveta. Czułam się dziwnie z idealnie zadbanymi włosami i równymi paznokciami, które mnie teraz bolały, bo Sektrę nie obchodziło, co można, a czego nie można piłować.

Stylista uroczystym ruchem wyjął z pokrowca strój na prezentacje. Kiedy zobaczyłam strój moja mina zrzedła. Uniosłam jedną brew, bo widziałam przed sobą coś bardzo dziwnego.

Miałam być… drzewem. Tak, drzewem! Koleś jest bardzo kreatywny, nie powiem! Żeby przebrać mnie za drzewo… boże ratuj!

Mężczyzna podał mi brązową sukienkę, mocno przylegającą co ciała, pomarszczoną, aby wyglądała na korę i polecił mi się w nią ubrać. Na dole była postrzępiona, co w jego mniemaniu przypominało korzenie.

Mindra spięła mi włosy w misternego koka, którego popsikała toną lakieru do włosów, aby się nie rozpadł. Niestety nie zamknęłam ust, więc trochę tego świństwa dostało mi się do nich, zatykając na chwilę drogi oddechowe. Musiałam popić czystą wodą.

Następnie Gewer mnie umalował. Za oczami miałam zielone cienie z dokładnie namalowanymi brązowymi gałązkami. Usta pomalował mi mocno na czerwono, a poliki podkreślił mocnym różem.

Dostałam również konstrukcję z brązowego drutu i kawałków krepiny, które udawały liście. Włożyli mi ją na głowę. Na szczęście nie była ciężka. Ważyła tyle co kapelusz. Przejrzałam się w lustrze. Tak, zdecydowanie byłam drzewem. Wyglądało to źle. Choć zawsze mogło być gorzej. W końcu mógł mnie ozdobić liśćmi jak tą dziewczynę w zeszłym roku. W połowie drogi powrotnej coś pękło i połowa sukienki odpadła… nieważne.

Moja kreacja większej uwagi nikogo nie zwróci, chyba, że bycie rośliną  zdrewniałej łodydze jest wystarczająco rzucające się w oczy, bo całość pewnie zamaskuje się na ciemnym tle nocy.

Ruszyłam w kierunku stajni, gdzie miałam znaleźć rydwany. Po drodze spotkałam Vina, który miał na sobie brązowy garnitur w wyszytą ręcznie koronę drzewa i zieloną koszulę. Jedynie do lewego barku miał przyczepioną gałąź z brązowego drutu. Przynajmniej tym się do mnie upodabniał…

To nie fair. Jego stylistka nie zrobiła z niego klowna. Chłopak na mój widok wysoko uniósł brwi i już miał coś powiedzieć, kiedy zgromiłam go wzrokiem. Rozmyślił się.

Zjechaliśmy do stajni, będących dużym pomieszczeniem na parterze i wsiedliśmy do zielonego rydwanu, przeznaczonego dla siódemki. Ciągnęły go dwa brązowe konie. Kasztanki. Były bardzo zadbane, ich sierść lśniła. Umięśnione i wielkie. Z pewnością nie były niestabilne. Mimo to bałam się jechać czymś takim.

Kiedy wsiadłam wrota otworzyły się i pierwszy rydwan należący do jedynki wyjechał, a za nim ruszyły inne. Kiedy nasze konie poderwały się do kłusu, zachwiałam się i prawie spadłam, ale udało mi się złapać czegoś. Niestety to był Vin. I gdyby nie złapał się on krawędzi rydwanu pewnie zostalibyśmy przejechani przez rydwan ósemki. Konstrukcja na mojej głowie niebezpiecznie się zsunęła na prawe ucho. Moje ręce wystrzeliły w górę i poprawiły to „niedociągnięcie”.

Wyjechaliśmy przez ogromne drzwi na ulice Kapitolu. Wszędzie tłumnie stali mieszkańcy, ubrani chyba najbardziej kolorowo jak się tylko dało. Na ekranach zawieszonych na budynkach widać było twarze różnych trybutów. Przypomniałam sobie co mówił Velvet, o tym jak mam się zachować. Pomimo początkowego oszołomienia, przywołałam na twarz najpromienniejszy uśmiech na jaki było mnie stać. Ogólnie miałam wyćwiczoną mimikę i spojrzenia, bo głównie tym się komunikowałam. Patrząc i machając do widowni czułam się nadzwyczaj idiotycznie. Próbowanie się spodobać tym jakże dziwnym ludziom było niezręcznie. Patrząc w ich stroną spoglądałam na ekrany i widziałam poczynania innych trybutów. Widziałam także zbliżenia na swoją twarz i byłam zadowolona z efektu. Większość trybutów nadrabiała strojem, aczkolwiek byli też tacy, którzy ubrani w zwykłe ubrania robocze swojego dystryktu próbowali nadrobić zachowaniem. Bardzo rzucał się w oczy strój dziewczyny z jedynki, Veronici (w nawiasie mówiąc, będę ją nazywać Verą), która ubrana była w suknię do ziemi, całą wysadzaną kamieniami szlachetnymi. Nie mam pojęcia, ile mogła kosztować, ale widziałam błyszczące oczy niektórych Kapitolianek, więc wiedziałam, że prędzej czy później zostanie sprzedana za niemałą sumę. Ze smutkiem spojrzałam na swój strój.

Zaczęło się ściemniać, kiedy wjechaliśmy na plac. Rydwany ustawiły się na nim w określonym porządku, a światło z reflektorów skierowało się w stronę balkonu, na którym stanął wielmożny pan prezydent. Jego długa przemowa o pokoju w Panem, igrzyskach i trybutach mających szansę wygrać w nich, wszystkim wydawała się nudna, monotonna i  nieprawdziwa. Udawaliśmy, że uważnie słuchamy.

Kiedy ją wreszcie zakończył, rydwany wróciły tą samą drogą do ośrodka szkoleniowego. Ponownie przybrałam maskę zadowolenia, ale przypomniałam sobie, że teraz parzą się na mnie rodzice. Chciałam przekazać im informację. Spróbowałam znaleźć kamerę. Kiedy to uczyniłam, nadal uśmiechnięta zaczęłam mrugając wysyłać w jej stronę prosty komunikat Morse’am, który rodzice na pewno zrozumieją.

- | • | ••• | -•- | -• | •• | •

Tęsknię 

҉ 

Witajcie!

Rozdział długi. Co do tego nie możecie się czepiać. Tak samo, jak na brak akcji nie możecie narzekać. Jestem zadowolona i mam nadzieję, że wy też.

Dedykacja: Łowczyni Artemidy za to, że ze mną jest i wyczekuje następnych części.

Z ogłoszeń parafialnych: Dopóki nie zobaczę, powiedzmy… czterech nie-moich-komentarzy pod tym postem, nie będzie nowego rozdziału. Mam wrażenie, że tracę czytelników, a pisać dla nikogo nie ma sensu. Przepraszam. Wiem, że do tej pory się nie domagałam, ale mam kryzys weny, więc… pomóżcie!

To tyle. Następna część i tak nie pojawi się 15, jak zwykle było, ale, jeśli już, 12 lub 13. Macie mało czasu!

Z poważaniem

Okej