Rozdział 10. Dzień jak codzień

 Obudziło mnie pukanie do drzwi. Ale nie było to pukanie Mery, która puka szybko, jakby drzwi jej chciały uciec. To było wolne, ale pewne pukanie, które na chybił trafił przypisałam do Oriane. Spojrzałam na zegarek. 06:00. Czemu tak wcześnie?

Cholera.

Przypomniałam sobie o wczorajszej prośbie. Szybko zerwałam się z łóżka, aż mroczki mi stanęły przed oczami. Walcząc z sennością włożyłam czarne leginsy i bluzkę z sowami, umyłam zęby i wybiegłam do hallu. Oriane stała tam, wyglądała zupełnie jak zwykle, tylko oczy miała zaspane i bardziej podkrążone niż zwykle. Gdy tylko mnie ujrzała, powiedziała, iż mam na tym samym piętrze co zawsze i powoli wróciła do swojego pokoju.

Weszłam do windy, usilnie próbując sobie przypomnieć, co mi się śniło. Ale im bardziej próbowałam, tym bardziej zapominałam o czym to było.

„Ding” – krótki dźwięk oznajmił mi, że czas wysiąść. Znalazłam się w sali ćwiczeniowej, tam, gdzie już wczoraj byłam, ale dziwnie wyglądało to miejsce kiedy było puste.

Zrobiłam pospieszną rozgrzewkę i dla odmiany wspięłam się na słup. Od razu zaczęłam się czołgać, gdyż miałam nadzieję opanować tę sztukę do perfekcji. Dziś mogłam hałasować, ale ciszę wykorzystałam, by słyszeć każdy wydany przez kratkę dźwięk.

„Skrzyp!” - rozległo się po sali, gdy w złym miejscu położyłam nogę. Ból mięśni brzucha dokuczał mi cały czas, a dodatkowo dołączyły się do niego zakwasy z wczoraj. Coraz trudniej było mi się skupić na utrzymaniu odpowiedniej pozycji.

Po pewnym czasie po prostu zeszłam na dół. Jeszcze raz skierowałam się do stanowiska „poruszania się”, czy jakoś tak. Ujrzałam tam tor z suchymi gałęziami, ściółką, patyczkami i tym wszystkim, co można ujrzeć na dnie lasu. Próbowałam przejść go parę razy. Każde złe posunięcie oznaczało nie tylko trzaśniecie gałązki, ale i mechaniczny huk, który zwielokrotniał niepowodzenia. Dopiero za dziesiątym razem przeszłam bez fałszywych ruchów, co oznaczało całkowitą ciszę. Ucieszyło mnie to, ale doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, iż w prawdziwym życiu nie miałabym drugiej, trzeciej i dziesiątej szansy. Oberwałabym strzałą i tyle.

Pomimo, że wspinałam się dobrze albo nawet bardzo dobrze popróbowałam jeszcze parę razy na siatce i słupach. Po piętnastu minutach nie dostrzegałam szczególnej różnicy w moich umiejętnościach, więc przestałam, wiedząc, że i tak się więcej nie nauczę, a niedługo koniec.

Stanęłam po środku i rozejrzałam się. Zrobiłam jeszcze parę obiegów Sali, bez większego celu. Przyjrzałam się również miejscu, gdzie będą stali sponsorzy. I jeszcze raz weszłam po słupach. I znów zeszłam. Ciągle miałam wrażenie, że coś robię nie tak. Albo raczej, że czegoś nie robię. Tylko czego…?

Mój wzrok mimowolnie spoczął na stanowiskach z bronią.

Ociekały krwią.

Zamknęłam oczy i odwróciłam głowę. Tam nie ma krwi. To tylko mój oszalały umysł próbuje mi wmówić, że jest inaczej. Zrobiłam głęboki wdech i wydech.

Ponownie otworzyłam oczy. Broń. Nie potrafię się obronić. Ale ja nie chcę zabijać! Ludzi. Właśnie. A co jeśli zaatakuje mnie całkowicie-nie-człowiek? Jakieś zwierzę albo zmiech? Co wtedy? Nie powinnam wówczas patrzeć się bezczynnie jak kawałek po kawałku odrywa ode mnie części ciała, powoli sprawiając, że moja dusza opuści je na dobre.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu i zobaczyłam stanowisko z pewną bronią. Ale nie była to broń całkowita. To były dmuchawki. Strzałki, które nic nie robią nikomu. Mogą mieć jednak truciznę. Albo środek usypiający…

Jestem geniuszem!

Stop, uno problemo. Jakie problemo? Środek usypiający, widzisz tu jakiś?

Ops…

Chwilunia, jednak widzę! Walnęłam się otwartą dłonią w czoło. Przy stanowisku z ziołami widziałam roślinę, której głównym skutkiem było natychmiastowe zaśnięcie! Sypilus natrastus. Albo Sypilus. Podeszłam tam raz jeszcze i dokładnie przyjrzałam się jej rysunkowi. Po paru minutach doskonale znałam jej każdy szczegół. Jeszcze raz wróciłam do stanowiska z dmuchawkami i dokładnie przestudiowałam jej budowę. Powinnam umieć ją zrobić z czciny czy czegoś takiego…

Brak śniadania dał o sobie znać. Zaburczało mi w brzuchu. Wróciłam na górę, nie widząc sensu robienia dalszych ćwiczeń fizycznych bez jedzenia. Weszłam akurat, kiedy awoksi nakrywali do stołu.

Z pokoju Mery dobiegały dźwięki piosenki o słowikach i szpakach, w oryginale bardzo ładnej. Niestety nasza koordynatorka nie miała talentu. Vin jeszcze spał, a w pokoju Oriane było cicho. Usiadłam na kanapie i wpatrzyłam się w okno. Słońce było nadal blisko horyzontu. W Kapitolu dzień się budził. Wszędzie jeździły samochody. Kolorowe sklepy były otwierane przez równie kolorowych ludzi. Porównałam ten widok do początku dnia w siódemce. Tam wszyscy wstawali o piątej, szli do lasu. Szare sklepy otwierały się ukazując prawie puste lady. Pracowaliśmy. Dopiero wieczorem mieliśmy czas dla siebie. Cóż. Ale kochałam tamto miejsce tysiąc razy bardziej niż to.

Co teraz robię rodzice? Pewnie nic się nie zmieniło. Muszą iść pomagać w dystrykcie. Ale może myślą o mnie? Jak ja z nimi tęsknię… już nigdy, przenigdy ich nie zobaczę. Byłam bliska płaczu. Brzuch mnie zaczął boleć z głodu. Mera wyszła z pokoju i zaczęła budzić Vina. Oriane też znalazła się w salonie. Śniadanie było na stole. Usiadłam i ledwo powstrzymałam się od nałożenia sobie i zaczęcia jedzenia bez towarzyszy. Mera i Oriane również usiadły przy stole, więc teraz czekałyśmy jedynie na Vina, który po dziesięciu minutach wyszedł z pokoju.

- Ty już? – spytał się wyraźnie mówiąc do mnie.

- Ewea miała dziś oddzielne zajęcia. O szóstej.

- Aha. Dobrze wiedzieć.

- Co? Wczoraj mnie poprosiła. Nie wiedziałam, że ty też chcesz.

Skuliłam się, bo brzuch bolał mnie nadal. Kiedy Vin wreszcie usiadł, nałożyłam sobie cały talerz jedzenia. Dziś, o dziwo, były naleśniki. Zwykle jadałam je na obiad. Jednak, jak się teraz dowiedziałam, naleśniki z białym serem, albo truskawkami idealnie pasowały na śniadanie. Uznałam, że będę kontynuować tradycję z koktajlami, więc poprosiłam o jeden. Zjadłam z sześć naleśników, każdy inny, ale wszystkie tak samo pyszne.

Wspólnie z Vinem pojechałam ponownie na dół i znaleźliśmy się na tak dobrze znanej nam już sali. Kątem oka dostrzegłam, iż Vin nie poszedł tak jak zwykle w kierunku broni, ale do rozpalania ogniska. Uśmiechnęłam się pod nosem. Oriane bywa przekonująca.

҉

Witajcie czytelnicy.

Nie mam weny na notkę, więc będzie krótko.

Mam nadzieję, że się wam podobał rozdział.

Naprawdę liczę na wasze komentarze! Dużo mi dają!

Życzę miłego dnia/nocy

Okej