Córka Wojny: Najdłuższy Epilog Świata część... eee... ostatnia

Hejo, tu wasza najukochańsza autorka!

Cieszycie się?

Zdałam sobie sprawę, że dawno nie było nic o Stephan, więc postanowiłam to zmienić.

Przed wami ostatnia część tego opowiadania!

Jest trochę przesłodzona, ale co mi tam.

To tak na oderwanie się od smutnej atmosfery igrzysk.

No cóż, mam nadzieję, że się spodoba!

Okej

҉

 Kilka godzin potem weszłam do jadalni w otoczeniu innych osób z domku Aresa. Kolumny były przyozdobione kokardkami, które zostały tu umieszczone przez córki Afrodyty. Nad stołem Pana D. i Chejrona widniał przepiękny napis naszej roboty. „Witajcie znów w domu! (Powodzenia w czyszczeniu stajni!)”. Kolorowe lampiony zwisały z przeciągniętych wysoko sznureczków. Stoły pod ścianami uginały się od nadmiaru jedzenia. Po środku zostało trochę miejsca, które niedoinformowani nazywali parkietem.

Ideą całego przedsięwzięcia było danie obozowiczom okazji do rozerwania się, jak również zadowolenie córek Afrodyty. A wszystkie te wnioski sprowadzają się do jednego:

Dyskoteka.

Nie. Cierpię. Każdego. Rodzaju. Tańców.

Nie. Po prostu tego nie trawię. Nie ogarniam sensu ruszania się w rytm dźwięków. Nie wygląda to zwykle dobrze, a gdyby wyłączyć muzykę, to osoby tańczące wyglądałyby jak chore umysłowo.

Moje poglądy nie zwalniały mnie jednak z obowiązku pojawienia się na tej imprezie. W ciągu dnia do obozu przybyła naprawdę duża ilość herosów, którzy teraz zapełniali salę. Wymagania co do ubioru były dość małe, choć gdyby się przyszło w pidżamie nie dałoby się uniknąć żądnych mordu córek Afrodyty.

Wobec tego włożyłam czerwone, podarte szorty, bardzo luźną bluzkę na ramiączka bez nadruku i wystający spod niej czerwony stanik sportowy. Nie wyglądałam oszałamiająco, w przeciwieństwie do niektórych dziewczyn, które na ten dzień postanowiły pochwalić się swoją garderobą i makijażem. Nie przeszkadzało mi to, bo i tak cały wieczór zamierzałam spędzić siedząc i gadając z przyjaciółmi.

Gdy tylko weszłam na stołówkę, odłączyłam się od rodzeństwa i ruszyłam w kierunku Bena i Jamesa, którzy siedzieli na krzesłach. Obok nich było jedno wolne siedzenie, więc bez wahania je zajęłam.

- Mogłabyś podziękować – powiedział James nawet na mnie nie patrząc. Miał na sobie białą koszulę i dżinsy, co nie zmieniło faktu, że wyglądał jak patyczak.

- Za co?

- Zajęliśmy ci miejsce, głąbie.

- Do damy się tak zwracasz?

- Jakoś żadnej tu nie widzę.

Wydawało mi się, ze chłopak jest z jakiegoś powodu nie w sosie. Nie miałam pojęcia, dlaczego, ale zdałam sobie sprawę, że nijak nie mogę na to wpłynąć.

Spojrzałam się w kierunku Bena i zobaczyłam, że on z pewnością nie patrzy się na mnie. Był zajęty oglądaniem Karen, tańczącej aktualnie  samotnie w rogu sali.

Czyli Ben i Karen…? Nie no, nie mam nic przeciwko temu, całkiem by do siebie pasowali. Ale… Ben? Jakoś nie byłam w stanie tego ogarnąć.

Karen wyglądała bardzo ładnie. Włosy rozpuściła i uczesała, a biało-niebieska sukienka doskonale na niej leżała. Do tego włożyła sandały. Na jej widok przez chwilę pożałowałam, że nie postarałam się bardziej ze strojem, ale chwilę potem zdałam sobie sprawę, że i tak nie mam sukienek, więc nie mogłam się bardziej wykazać.

Zobaczyłam, jak na salę wchodzi Oliwer. Miał na sobie T-shirt z napisem: „Sorry, nie tańczę. Jestem zbyt Zaje***ty”. Wyglądał naprawdę fajnie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo jest przystojny. Zwykle nie zwracam na takie rzeczy uwagi, ale… tak jakoś wyszło. Na jego widok zrobiło mi się dziwnie gorąco i serce zaczęło mocniej bić. W ręku trzymał pudełka Marsów, które mimochodem położył na najbliższym stoliku. Najwyraźniej współpracował od jakiegoś czasu z obozowymi przemytnikami. Ciekawe, czy zdołałby przemycić i parę truskawek… wróć. Kurde, głupia jestem. Przecież tu jest ich pod dostatkiem.

Właśnie! Truskawki. Powinna być tu jakaś micha. Trzeba ją natychmiast skonfiskować. I zlikwidować. Niezwłocznie.

Wstałam i ruszyłam w kierunku blondyna. Pomoże mi w poszukiwaniach. Uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, że jego włosy nie odzyskały naturalnej barwy. Nadal były leciutko fioletowe, choć nieuważny obserwator mógłby to wziąć za grę świateł.

- Cześć. Zaje… fajna bluzka.

- Wiem. Ty też ładnie wyglądasz.

Zarumieniłam się. Choć nie. tylko dziewczyny w książkach się rumienią. Ja po prostu robiłam się czerwona na gębie.

- Dzięki. Słuchaj, mam plan.

- Słucham więc.

- Trzeba znaleźć michę truskawek, zaszyć się gdzieś w kącie i  przeczekać całą awanturę.

- Zgadzam się w stu procentach. To jak, od czego zaczynamy?

- Trzeba obrać cel i zakraść się do niego niezauważonym. Nikt nie może się zorientować, że to my, bo będziemy straceni. Jakby sprawy przybrały najgorszy obrót, odwrócisz uwagę wroga, a ja ucieknę z łupem, ok? – spytałam konspiracyjnym szeptem.

- Rozumiem. A przemoc?

- W ostateczności.

Z uśmiechem na ustach zakradliśmy się do stolika z owocami. Wszyscy byli zbyt zajęci sobą nawzajem, by zauważyć nas, nienaturalnie skradających się z miską owoców w ręku.

Przeszliśmy na schodki w pobliżu wejścia. Tam ustawiliśmy miskę między nami i zaczęliśmy jeść, końcówki wyrzucając w trawę. Szczerzyliśmy się przy tym nienaturalnie.

- Misja zakończona powodzeniem – szepnął chłopak, pomiędzy jednym, a drugim kęsem.

- Mylisz się. Jeszcze nie zakończona. Na razie zdobyliśmy prowiant, więc nie jesteśmy zagrożeni śmiercią z głodu. Istnieje więc szansa powodzenia, jednak naszym głównym celem jest przetrwanie do końca.

- Ma pani rację, generale. Jakieś wskazówki?

- Unikać podejrzanie wyglądających grup płci pięknej. Są zbyt niebezpieczne dla nas, gdyż brak nam odpowiedniej broni w postaci brokatu…

- Chyba tobie! – krzyknął Oliwer, całkowicie niszcząc atmosferę. – Zawsze mam przy sobie pojemnik – dodał wyjmując coś z kieszeni.

- W takim bądź razie nie jesteśmy aż tak bezbronni, jak myślałam! – dokończyłam przez śmiech i  wsadziłam kolejną truskawkę do buzi. – A tak w ogóle, to pyszne.

- Co?

- Truskawki, idioto. Słodkie są. Ale też kwaśne. Idealne.

- Jedna z niewielu zalet Pana D.

- Nie obrażaj Pana D. to bardzo miły pan… bóg. Taki…bezpośredni i szczery.

- Panie i Panowie, oto Stephen Pierce, zdobywczyni nagrody „Potrafię dostrzec zalety w każdym człowieku… lub bogu”.

- Och, zamknij się. Mówię poważnie. Lubię go.

- Proszę państwa, zdobyła ona kolejną nagrodę „Próba pałania sympatią do wszystkiego, co jest stworzone.”

- Jak tak dalej pójdzie, to zgarnę wszystkie nagrody.

- Proszę państwa, oto ta sama…

Przerwał, dławiąc się truskawką, którą wepchnęłam mu do ust, nie chcąc słuchać o kolejnym moim osiągnięciu.

Kiedy ją przełknął powiedział:

- To było bardzo nieładne. Mogłem się udusić.

- Takie było zamierzenie. Niestety nie wyszło.

- Nie no, aż tak chcesz się mnie pozbyć?

- Nie zawsze, ale w ogromnej większości.

- Naprawdę?

- Nie, głupku. Czy ty wszystko bierzesz na poważnie?

- Nie, ale zależy mi na tobie, więc wolę się upewnić.

Stop. 

Proszę o czas. Jemu. Na. Mnie. Zależy.

O cholera.

Cholera, cholera, cholera!

- Zależy ci na mnie? – spytałam głupio. Kurde, włączono tryb idioty.

- Tak.

Chłopak wstał.

- Zatańczysz? – spytał, wyciągając w moim kierunku rękę.

Całe moje ciało wrzeszczało: nie, nie umiesz tańczyć, wyjdziesz na idiotkę, nie lubisz tańczyć, zrobisz z siebie pajaca, nie wstawaj!!! Może, i ci się on podoba, ale NIE będziesz tańczyć!!! Powiedz nie! POWIEDZ NIE!!!

- Czemu nie? – odparłam.

Mózgu, zrobię ci coś.

Gdy tylko wstałam od razu dotarło do mnie to, co zrobiłam. Natychmiast cały urok osobisty Oliwera stał się nieważny. Przeraziłam się.

- Albo nie. Nie umiem. Nienienie...!

- Nieważne. Ja umiem. Uspokój się i staraj nie wyrywać.

„Uspokój się i staraj nie wyrywać”. W głowie słyszałam echo tych słów. Pamiętam je. To samo mówił George, gdy… na lotnisku. On tam był. Złapał mnie od tyłu. W głowie dźwięczały mi słowa: „Uspokój się i staraj nie wyrywać”. Ciągnął mnie i trzymał za usta. Byłam zbyt zmęczona, by móc zareagować. Nikt na nas nie zwracał uwagi…

Zaczęłam się trząść. Chwilę potem wszystkie moje mięśnie zwiotczały, trzymał mnie tylko Oliwer. Łzy napłynęły mi do oczu i spłynęły po policzkach. Zaczęłam płakać. Po raz pierwszy, od bardzo dawna. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam.

Koszulka oszołomionego Oliwera była już w połowie przemoczona, gdy zmusił mnie, bym usiadła. Jak przez mgłę zdałam sobie sprawę, że właśnie zepsułam wszystko. Chłopak, na którym mi zależało, powiedział, że mu się podobam i zaprosił do tańca, a ja wszystko schrzaniłam.

Chciałabym nie pamiętać. Bardzo.

Poczułam się mała i nic nie znacząca.

Moje życie jest bardziej skomplikowane, niż bym tego chciała.

- Stephen. Boże, przepraszam cię. Naprawdę nie chciałem. Nie wiedziałem, że tak zareagujesz. Przepraszam cię. Nie chciałem.

Słyszałam szept. Był cichy. Znany. Pasował mi tylko do jednej osoby.

Do Oliwera.

Otworzyłam oczy. Leżałam na trawie, nieopodal jadalni, gdzie wciąż trwała zabawa. Głowa mnie bolała.

Czułam się podle.

- Oliwer?

- Chyba zemdlałaś. Nie mam jednak umiejętności Apollina w uzdrawianiu, więc nie wiedziałem, co zrobić. Przeniosłem cię tutaj, podnosiłem nogi i nic. Ciągle coś mamrotałaś. W końcu usiadłem i rozważałem wezwanie pomocy. Problem polega na tym, że wyglądało, jakbyś była przytomna.

Chłopak siedział tuż przy mojej głowie, która leżała na kamieniu. Widać było, że coś go gryzie.

- Wydaje mi się, że byłam. Dziękuję. Musiałam odetchnąć.

Zapadła chwila ciszy, a ja usiadłam i otarłam łzy z policzków.

- Wszystko schrzaniłam, prawda?

- Słucham?

- Było tak pięknie. Chłopak mówi, że zależy mu na dziewczynie, prosi ją do tańca, to ona powinna z nim zatańczyć, a nie ryczeć i mdleć.

- Możesz mieć rację. Problem polega na tym, że jesteś dziwna. Nie mogę od ciebie za dużo wymagać.

- Nadal tak uważasz?

- Jak?

- Że jestem dziwna.

- Oczywiście. Ale to nie jest złe. Nie mam nic przeciwko dziwności. Jest spoko. Dzięki dziwności świat nie jest czarno-biały.

- Jest.

- Co?

- Świat. Jest czarno-biały. Uczyłam się o tym, że kolory pochodzą od światła. Różne substancje odbijają różne promienie i tak powstają kolory.

- Ty masz chyba wielką ochotę się z kimś posprzeczać.

- Chyba rzeczywiście.

Przez moment nikt nic nie mówił i dało się słyszeć muzykę dochodzącą z jadalni.

- Kim jest George? – spytał nagle zaniepokojony Oliwer.

- Kto? – spytałam, choć dobrze wiedziałam. Tylko nie to.

- George. Ciągle coś o nim mamrotałaś.

Nagle zdałam sobie sprawę, że to pytanie nie idzie znikąd.

Czy…?

Nie, to niemożliwe…

Ale przecież się czerwieni, prawie tak jak ja…

O cholera… Oliwer był zazdrosny. Myślał, że mam chłopaka.

Zaczęłam się śmiać.

- O co chodzi?

- Ty naprawdę myślisz, że…

- Co?

- Nic.

- Jak to nic?

- Śmieszny jesteś.

- Ja jestem śmieszny? A to ci nowina. O tej pory myślałem, że to ty pełnisz tę rolę w naszym związku.

- Związku? – to słowo zbiło mnie z tropu. Ja rozumiem, że się lubimy i w ogóle, ale żeby tak zaraz…? I to bez mojej zgody?

- No. Ty próbowałaś mnie zabić. Nie raz zresztą.

- Z wzajemnością.

- Ja ci uratowałem życie. Lubimy się.

- Kiedy ty mi życie uratowałeś?

- Wyobraź sobie córki Afrodyty. A teraz wyobraź sobie kogoś płacącego. Jak myślisz, kto zagłaskałby cię na śmierć?

- Racja. Ale idąc tym tropem, ja też cię uratowałam.

- Kiedy?

- Jak myślisz, jak zachowują się dziewczyny, na widok przystojnego chłopaka? A jak zachowują się półboginie miłości? A teraz spójrz na siebie. Nadal uważasz, ze przeżyłbyś dziś beze mnie?

- Uważasz, że jestem przystojny?

- Oczywiście, że tak, idioto. Ale to nie ma nic do rzeczy. Mam złe wspomnienia z przystojniakami.

- Takimi jak George.

Nie mów mi nic o Georgu. Próbuję zapomnieć.

- Błagam cię, nie poruszaj więcej tego tematu.

- Jasne. Rozumiem. Wracając do tego, że jestem przystojny…

- Owszem, jesteś.

- Nie to, żeby coś, ale ty też jesteś jedną z ładniejszych dziewczyn, jakie widziałem. Mówię to całkowicie obiektywnie.

Jak myślicie, co się stało? Zgadliście! Zrobiłam się czerwona. Jak truskawka.

- Cudownie. Mówiłeś jednak coś o związku. Myślałeś może, by mnie zapytać?

- Ale się zgodziłaś…!

- NIC takiego nie powiedziałam.

- Dobra. Kumam. Stephanie Pierce, córko Aresa, czy chciałabyś być moją dziewczyną?

To było komiczne. Jeszcze przed sekundą płakałam, a teraz zyskałam chłopaka.

- Czemu nie? – szepnęłam mu cicho do ucha.

<źródło>

Dobra... eee... jak wam tu powiedzieć, że mam pomysł na dalsze pociągnięcie tego? Takie brutalne i bardzo okrutne. Dopiero uczą się być sadystką, ale wpadłam na taki tam pomysł...

Dobra, co byście powiedzieli na wepchnięcie Stephan w duże problemy?

Odpowiedzi piszcie w komentarzach.