Wiedźma - tryumfatorka 35 Igrzysk Głodowych

Witam was ponownie!

W ostatnim tygodniu liczba wyświetleń podskoczyła na poziom ponad stu dziennie,, więc jestem na skraju płaczu – trochę ze szczęścia, a trochę ze smutku, w związku z brakiem komentarzy. No błagam, jedna Imomoril zdobyła się na sprawienie mi radości…

Toteż właśnie ona Dostaje dedykację!

Kurde, ja tu wam wypominam, a życzenia trzeba jakieś złożyć moim czytelnikom…

Z góry mówię, że ja + pisanie ładnych życzeń = totalna porażka…

Aż się zastanawiam, czy nie wkleić czegoś z neta…

…Dobra, wiem, że dużo gadam, ale ja tylko próbuję wydłużyć czas do mojej egzekucji w waszych oczach…

Okej, weź się w garść!

Każdemu ludziowi czytającemu to, chcę życzyć szczęścia! Bo czego innego? Kiedy spełnią się marzenia – jesteś szczęśliwy. Kiedy nie jesteś chory – jesteś szczęśliwy. Kiedy jesteś kochany i ty kogoś kochasz – jesteś szczęśliwy. Kiedy dostajesz moc zajefajnych prezentów – też jesteś szczęśliwy! Więc czego wam życzyć jak nie szczęścia? Szczęście jest naprawdę… eee… fajne? No tak. Dzieci, Oriane rozdaje szczęście w butelkach, bierzcie i nie narzekajcie na jakiekolwiek usterki (na przykład kolesiów, którzy stwierdzą, iż coś braliście…)!

Wesołych świąt!!!

To tyle z życzeń. Nie liczcie na nic więcej, nie jestem wylewną osobą.

Ostatnio napisałam gdzieś, ze MOŻE wstawię rozdział o Oriane.

Otóż właśnie to robię.

Co więcej – zakochałam się w tej postaci.

Mam nadzieję, że wy też.

 Okej                                                                       

P.s. Wiem, że w opisie bloga jest taki fragmencik „…Ani o miłości na arenie i próbie uratowania tej drugiej połówki…”, ale nie odnosi się on do tego tekstu.

Ѫ

Usłyszała swoje imię.

Ten pół-człowiek stojący na podwyższeniu wypowiedział jej imię!

Jej rówieśnicy zaczęli szeptać między sobą. Słyszała każde pojedyncze słowo. Słyszała ich myśli.

„Wiedźma została wylosowana”

- …och, pozostali trybuci mają problem.

- To jej diabelskie czary…

„Omamiła ich”

- Rzuci na wszystkich urok.

- …Łuuu... Już się boję…

„Arena wybuchnie.”

To wszystko działo się w tym samym momencie, a każde słowo bolało jak szpilka wbijana w jej serce. Głupie gnojki. Cholerne bachory.

Nie wiedzą, nie wiedzą nic.

Dziewczyna podniosła wysoko głowę. Jak trzeba, to trzeba. Nawet jeśli „przez przypadek” piorun uderzy w Róg Obfitości…

Ona wie, że to wygra. To po prostu kolejne zawody.

Oriane weszła na podwyższenie i stanęła obok przerażonego blondyna, starszego ode niej o rok. Tego samego, który dwadzieścia trzy dni, pięć godzin i czterdzieści jeden minut temu napluł na nią na oczach świadków. Tego samego, co wyzywał ją od czarnoksiężników, mówiąc, że nie jest dziewczyną. Tego samego, który był obiektem uczuć większości dziewczyn w dystrykcie. Przystojnego. Dobrze zbudowanego. Tak cholernie idealnego na zewnątrz.

A w środku?

Pusto, tylko od czasu do czasu śmieci się walają.

Dziewczyna spojrzała na niego z niekrytą pogardą. Większą, niż on patrzył zwykle na nią.

Po krótkiej przemowie burmistrza weszli do pałacu sprawiedliwości, by tam pożegnać się z bliskimi.

Jakby jakichkolwiek dziewczyna miała.

Oriane usiadła na fotelu. Spomiędzy długiej, czarnej sukni wyjęła idealnie okrągły kamień, z jednym, jedynym znakiem.

Runą Uruz*.

Runą związaną z siłą, mocą i energią do działania.

Runą magii.

Ѫ

W pomieszczeniu obok chłopak żegnał się ze swoimi bliskimi. Jego myśli ciągle jednak wybiegały do drobnej osoby w czarnych szatach i burzą kruczoczarnych włosów.

Czemu ona?

Gdyby to był ktokolwiek inny, nie przejmowałby się. Spokojnie dałby radę każdej. Rozkochałby w sobie wszystkie.

Ale ona była zagrożeniem.

Jej nie dałby rady zabić z zimną krwią.

Ѫ

Oriane siedziała w swoim przedziale i układała plan działania. Nie wiedziała zbyt wiele o czekających ją na arenie warunkach. Gdyby miała jakiekolwiek pojęcie, wszystkich trybutów czekałaby szybka śmierć.

Nagle usłyszała ciche pukanie do drzwi.

- Wejść – powiedziała spokojnie.

W pokoju pojawił się mentor. Był już w kwiecie wieku, jednak nadal wydawał się być krzepkim i pełnym energii mężczyzną. Uśmiechnął się do niej szeroko, jednak ona nie odpowiedziała tym samym.

- Dzień dobry – odezwał się po przedłużającym się milczeniu.

- Witaj – odpowiedziała dziewczyna.

Mężczyzna spojrzał się głęboko w jej czarne oczy, które błyszczały się tysiącem gwiazd.

- Jesteś inna – powiedział, ale nie brzmiało to jak obelga. Było to raczej proste stwierdzenie faktu.

Oriane kiwnęła głową.

- Masz dużo tajemnic, nieprawdaż?

Wystarczyło jedno spojrzenie w jej oczy, a już znał odpowiedź.

- Masz rację. Za dużo mówię. Kiedy zaintrygowałaś mnie, wiesz? Coś jest w tobie… nieziemskiego. Skrywasz wiele sekretów, niekoniecznie zrozumiałych dla zwykłego śmiertelnika.

Oriane patrzyła się na niego ze spokojem. Wprost nienormalnym spokojem. Ten człowiek miał w sobie coś. Jakąś moc, która sprawiła, że nie załamał się po igrzyskach. Moc, podobną do mocy jej samej. Jednak moc, która była dziewczynie nie znana.

- Ale wiesz co? – ciągnął dalej mentor. – Przypominasz mi kogoś. Kogoś, kogo znałem wiele lat temu, jeszcze przed igrzyskami…

Nagle Oriane oświeciło. Wiedziała już, co wyczuła w tym człowieku. Wyczuła moc, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Moc, którą otrzymała ona sama.

- Wiem kogo – powiedziała.

Mężczyzna spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Też go znałam. Dawno.

- Niemożliwe. On zginął w czasie Mrocznych Dni.

- Ukrywał się. Kapitol dałby za jego głowę więcej, niż mógłby pan sobie wyobrazić.

- Czyli to prawda – głos mężczyzny, jeszcze przed chwilą pełen energii, skrywał trudne do określenia nuty. To tylko utwierdziło Oriane w przekonaniu, co do sensu jej teorii.

- Tak. Trzynastka przeżyła. Dzięki niemu, stryju.

Ѫ

Pokaz trybutów. Na rydwanach wyjechała cała dwudziestka czwórka. Każdy starał się przyciągnąć wzrok sponsorów. Każdy starał się być pełen wdzięku i uroku osobistego. Niektórzy prezentowali się bajecznie, jednak ci, co nie mieli szczęścia u stylistów, ubrani byli w zwykłe stroje robocze ich dystryktów.

Wśród tej uśmiechającej się i machającej do wszystkiego co się rusza zgrai, wzrok przyciągała jednak osoba. Nieruchoma niczym kamień i patrząca prosto przed siebie, jakby wszystko wokół niej był jedynie dodatkiem do jej osoby. Nie stosowała się do zaleceń. Ona miała plan i właśnie jego się trzymała. Lśniące, czarne loki przykuwały wzrok niejednego, a niewiarygodnie wąska i długa suknia upleciona z liści dodawała jej nieopisanego wdzięku.

Niektórzy twierdzili, że jest przerażająca.

Inni, że piękna.

Ѫ

Oriane oczekiwała na pokaz indywidualny w pomieszczeniu obok sali. wokół trybuci rozprawiali o tym, czego to oni nie zaprezentują i jak bardzo się to spodoba sponsorom. W tym roku nie było żadnej osoby poniżej szesnastu lat, więc organizatorzy wróżyli niezłą jatkę. Oriane patrzyła na wszystkich z delikatną pogardą.

I tak zginą. Ich talent we władaniu mieczem nikogo nie będzie obchodzić.

Kiedy wywołano jej imię powoli ruszyła w kierunku drzwi.

- Powodzenia, wiedźmo! – krzyknął jakiś umięśniony trybut z dalszego dystryktu.

Och, nie musisz mi niczego życzyć, nie mam zamiaru się przed nimi płaszczyć.

Gdy pojawiła się na sali, żaden z organizatorów nie patrzył się w jej stronę. Stanęła naprzeciwko ich stanowiska i spojrzała na każdego. Nie mogła wziąć ze sobą kamienia, więc próba czytania im w myślach nie powiodła się za pierwszym razem. Próbowała zabrać energię z żarówek, oświetlających podest. Trochę jej to zajęło, ale po chwili światła zgasły, a ona wiedziała o wszystkim, co zrobili trybuci przed nią, jak również o paru błahych sprawach.

Gdy prąd powrócił, wszyscy patrzyli się na nią ze zdziwieniem.

- Dzień dobry państwu – zwróciła się do Głównego Organizatora. – Nie mam zamiaru pokazywać wam moich umiejętności. O wszystkim przekonacie się na arenie, gdy już będzie po wszystkim. A teraz mam pytanie, czy mogę iść na górę?

Patrzyli się na nią, jakby rozum postradała.

- Uznam to za słowa zgody. A tak na marginesie, pana żona zdradza pana ze stylistą z dwójki. A pan, jeżeli się nie mylę, też nie jest zupełnie czysty, prawda? Osobiście nie pochwalam spania ze zwycięzcami. Ale cóż, to pana życie. Sugerowałabym rozwód. A teraz dziękuję, idę na obiad.

I opuściła salę, zostawiając wszystkich w ogromnym zdumieniu.

Ѫ

Jeszcze nigdy w całej historii igrzysk nie było osoby, która na pokazie indywidualnym zdobyłaby ilość punktów poniżej czterech.

To się, rzecz jasna, musiało zmienić.

W tym roku konkurencja była naprawdę wysoka. Wszyscy zawodowcy dostali po jedenaście punktów, a pozostali nie otrzymali oceny niższej od dziewiątki.

Szanse były więc wyrównane.

Prawie.

Prawda była taka, że Oriane wypadła najsłabiej.

Dostała trzy.

Alex, z punktacją powyżej normy o wysokości jedenaście, spojrzał na nią z pogardą i… czy to było współczucie?

Dziewczyna uśmiechnęła się tryumfująco. Pozostałe osoby stojące w pokoju nie miały pojęcia, dlaczego. Przecież taka punktacja zdecydowanie zmniejszała jej szanse na wygraną.

Kolacja mijała w ciszy. Oriane to nie przeszkadzało. Nikt się o nic nie pytał, więc mogła pomyśleć w spokoju.

Jednak zawsze trafia się bęcwał, co nie zważając na odczucia innych, musi przerwać ciszę.

- Nie macie pojęcia, jakie mieli miny, gdy rozwaliłem ten hologram mieczem – zagadnął się wszystkich obecnych Alex, jej złotowłosy partner z dystryktu.

Zawsze tylko o sobie.

- Cudownie! To tak jak na pokazie trybutów! Twój uśmiech poruszył tłumy! Te białe zęby i idealna twarz! – wykrzyknął ich własny pół-człowiek, znany również pod imieniem Vesilla, czyli koordynatorka.

Oriane sięgnęła po kamień i ścisnęła go. Po chwili miała dostęp do myśli wszystkich w tym pokoju.

- Tam wypadłeś przepięknie! – Ćwierkotała dalej kobieta.

Kobieta, która sama była po uszy zadurzona w trybucie z siódmego dystryktu.

Oriane schowała kamień.

- Wprost cudownie – odezwała się sarkastycznie, jednak z typowym dla niej spokojem, ku zdziwieniu osób siedzących przy stole. Przyzwyczaili się już, że dziewczyna nie odzywa się, gdy nie jest to konieczne. – Jak ręka? Nadal boli od ciągłego machania?

- Tak się składa – powiedział jadowicie Alex. – Że ja przynajmniej wykrzesałem z siebie choć odrobinę entuzjazmu.

- I teraz tłumy cię kochają? – spytała jadowicie dziewczyna. – Nie przeszło ci przez myśl, że wypadłeś dokładnie tak samo, jak pozostali? Tyko kolejna uśmiechająca się i machająca figurka, otrzymująca mnóstwo punktów jak w jakiejś grze za zabijanie?

- Och, czy rzeczywiście? Punktacja mówi co innego. Jestem od ciebie lepszy. We wszystkim. Mam już wielu sponsorów, jak mnie poinformował Davon.

Oriane posłała krótkie spojrzenie mentorowi, który również nie wydawał się być zadowolony z nazywania go po imieniu.

- Nie jesteśmy na ty, chłopcze, więc może trochę szacunku – powiedział.

- Ależ oczywiście, panie mentorze – mruknął chłopak, kładąc nacisk na ostatnie słowa.

- Poza tym, Oriane też ma sponsorów, trzeba to przyznać.

Dziewczyna uśmiechnęła się tryumfująco.

- Więc po co ci było to wszystko? – spytała.

- Nie chcę sprawić wrażenia dziwacznego czarnoksiężnika. Och, przepraszam, ty już takie sprawiasz!

- Czyżby?

- Och oczywiście, że tak. Te czarne szaty są całkowicie nie twarzowe. Wyglądasz w nich jej jakaś staruszka. Nie twierdzę, że bez nich wyglądałabyś lepiej, wiedźmo, ale mogłabyś próbować zachować pozory. Przy mnie nikt nie zwróci na ciebie uwagi.

Vesilla pokiwała energicznie głową, wpatrzona w twarz chłopaka.

Oriane złapała kamyk. Już chciała sprawić, by chłopak dziwnym trafem udusił się kęsem chleba, ale napotkała spojrzenie mentora.

„Nie warto”.

- Wiesz co? – powiedziała spokojnie. Nikt, poza jej stryjem, nie zauważył, by jego wypowiedź różniła się emocjonalnie od poprzednich. – Niektórzy mogliby się zabić, skacząc z poziomu swojego ego, na poziom swojego IQ.

Dziewczyna wstała wolno od stołu.

- Och, oczywiście, odejdź sobie, tchórzu – powiedział jadowicie chłopak, również wstając. – Prawda jest taka, że jesteś w mnie zakochana! – krzyknął. – Nie chcesz tego przyznać nawet przed samą sobą, ale tak jest! Podobam ci się, wiedźmo, ale nigdy nie będę twój. To jest cała prawda!

Oriane odwróciła się płynnie na pięcie.

- Patrz wypowiedź wyżej.

Ѫ

Kiedy dziewczyna zmierzała do swojego pokoju po kolacji, na której Alex chwalił się swoimi wyczynami, ktoś położył jej rękę na ramieniu.

Dziewczyna obróciła się spokojnie i spojrzała prosto w niebieskie oczy.

- Chcesz coś powiedzieć?

- Dalej się będziesz zgrywać, co? Lecisz na mnie.

- Niestety nie rozumiem twojego toku myślenia.

- Czyżby? Jesteś we mnie zakochana. I co, dalej będziesz udawać, że wygrasz te igrzyska z palcem w nosie? Przebiją cię mieczem, nim zejdziesz z podestu. Sztuczki się skończyły, co?

- Nie wygram tych igrzysk z palcem w nosie. – odparła dziewczyna spokojnie. - Wygram je z rękoma za plecami.

- Nie sądzę – powiedział chłopak, siląc się na obojętny ton. Patrząc na nią miał wrażenie, że jego żołądek robi niespodziewanego fikołka.

- Może nawet cię oszczędzę, byś to zobaczył.

- Tak się składa, że chętnie pooglądam twoją śmierć – odparł, wbrew sobie.

- Powodzenia.

Dziewczyna ruszyła znów do pokoju. W połowie drogi odwróciła się jednak i wyszeptała:

- Jeżeli chcesz wiedzieć, dlaczego otrzymałam niską punktację, to proszę. Zdradziłam sekret Głównego Organizatora wszystkim pozostałym. Świński sekret.

Zostawiła go, osłupiałego.

Ѫ

Alex stał w łazience i przypatrywał się sobie w odbiciu lustra. Doskonale zdawał sobie sprawę, że był niesamowicie przystojny. Miał niesamowicie czarującą osobowość, kiedy chciał się komuś przypodobać. Był idealnym chłopakiem. Wszystkie dziewczyny w Panem nie odmówiłyby mu.

Wszystkie poza jedną.

W jego myślach pojawiła się sylwetka dziewczyny o niesamowicie kruczoczarnych lokach. Oczach, w których można by utonąć. Ciele tak drobnym i chudym, że ciągle miałeś wrażenie, że może się złamać i talii, którą można by było objąć palcami. Bladej, gładkiej cerze. Twarzy, która choć nie była idealna, choć z wieloma skazami, była niesamowita.

Dziewczyny, która zajmowała jego myśli już od dawna.

Dziewczyny, która patrzyła się na niego, ja na obrzydliwego karalucha.

Czemu wobec niej nie potrafił być tak uwodzicielski? Czemu za każdym razem odsłaniał przy niej gorszą część charakteru? Nie potrafił jej niczym zaimponować, ciągle przez przypadek mówił o jedno słowo za dużo.

Ciągle próbował przekonać samego siebie, że nie jest w niej zakochany, krzywdząc tym samym i siebie i ją.

Ponownie spojrzał w lustro.

Jestem idealny.

Powoli wyszedł z łazienki jedynie w rączniku.

A ona tam stała.

Stała tuż przy drzwiach.

Schowała coś do swojej szaty i zaczęła mówić.

Mówić uwodzicielskim głosem, jak zwykle lekko zachrypniętym.

- Jesteś idealny – powiedziała cicho, tak cicho, że musiał się do niej przybliżyć. Ona również zrobiła krok w jego stronę i teraz stali zbyt blisko siebie. Chłopak słyszał, jak jego serce bije szybciej niż powinno, gdy poczuł jej oddech. Spojrzał się w te czarne oczy, w których okrył się cały kosmos.

- Jesteś przystojny – ciągnęła. - Masz nieziemskie ciało. Piękne, niebieskie oczy, dla których każda normalna dziewczyna dałaby się poćwiartować. Jesteś idealny.

Chłopak czuł, jak te pochlebstwa na niego wpływają. Czuł, jak serce mu rośnie pod ich wpływem.

- Jesteś zbudowany jak bóg – powiedziała i przejechała długim, zimnym palcem po jego klatce piersiowej. Chłopak poczuł, jak przechodzą po nim dreszcze, nie mógł się odezwać. Słuchał.

- Czy nie to myślisz, patrząc w lustro? – Oriane dotknęła jego policzka. – A może twoje myśli błądzą w kierunku innej osoby?

Puściła go i zrobiła krok do tyłu. Jej oświetlona księżycem twarz była jeszcze bardziej tajemnicza.

- Wiesz co? Mam wrażenie, że z naszej dwójki nie ja jestem zakochana w tej drugiej osobie.

Ѫ

- Jak ci się podoba w Kapitolu? – spytał Arkadius, przeprowadzający wywiady dziennikarz ze stolicy Panem.

- Jest kolorowy – odpowiedziała ubrana w długą, czarną suknię dziewczyna o wyglądzie czarownicy. Mówiła ze spokojem, w którym czaił się jad. - Cholernie kolorowy i nie świadomy tego, jakie jest życie. Wszyscy tutaj żyjecie z głową w chmurach i marzeniami, które nawet nie przyjdą do głowy normalnemu człowiekowi. Żyjecie w kaftanie bezpieczeństwa, niewielka grupa populacji, która jeszcze wie, co oznacza dzieciństwo.

Na sali zapanowała cisza, przerwana jedynie kaszlem kogoś z widowni.

- Eeee… co pomyślałaś, gdy cię wylosowano?

- Wygram to. – Pewność w jej głosie sprawiła, że większość osób w pomieszczeniu spojrzała na ni ze zdumieniem.

- Przy takiej punktacji? Niektórzy szczerze wątpią w tę możliwość.

- Nie obchodzą mnie niektórzy. Nie mam zamiaru żegnać się z tym światem.

- Jak pewnie wszyscy. Pochodzisz z domu dziecka, nieprawdaż? Czy w związku z tym masz jakąś osobę, dla której chcesz wrócić?

- Nie. Jestem sama, a w dystrykcie znają mnie jako wiedźmę. I chcę, by tak pozostało.

Jej wypowiedź przerwał gong. Dziewczyna poczuła, że poświęcono jej mniej czasu niż pozostałym, nie mogła jednak winić Kapitolu. Jej osoba była dość kontrowersyjna.

Ѫ

Oriane stała na platformie jadącej aktualnie do góry.

Miała na sobie duże, wytrzymałe buty do chodzenia po skałach i górach, a do tego całkiem wygodny, czarny strój, który nie był ani na ciepłą pogodę, ani na zimną.

Raczej na deszczową.

Ścisnęła kamień, bez większego powodu. W świetle jej planu nie mogła zachowywać się normalnie.

Dziś zginie wielu ludzi.

Dziewczyna zamknęła oczy i przypomniała sobie twarz stryja.

Dziś rano, tuż przed wejściem do poduszkowca, wziął ją na stronę i zaczął wyrzucać z siebie potok słów.

- Wiem, ze to wygrasz. Nie mówię tego, żeby cię pocieszyć albo coś w tym stylu. Widzę, że masz gotowy plan i boję się, że coś o nim wiem. Czasami mam prześwity czyichś myśli, mam wrażenie, że to trochę, a nawet bardzo nienormalne, ale kiedy poznałem ciebie coraz częściej udaje mi się to kontrolować. Chciałbym ci jeszcze podziękować za wiadomość o moim bracie. Cieszę się, że się spotkaliśmy. Kiedy wrócisz, możesz zamieszkać u nas w domu, razem z moją córką i żoną. Mam wrażenie, że nie będą miały nic przeciwko, zwłaszcza moja córka, bo ona uwielbia niestworzone historie. I co z tego, ze jest już duża? Nie to decyduje o…

- Czy mógłby pan się pośpieszyć? Zaraz muszę lecieć.

- Dobrze, przepraszam, zawsze gdy się stresuję, zaczynam gadać od rzeczy. Jak wtedy gdy jechałem na moje…

- Proszę pana…

- Dobrze, rozumiem. Mam dla ciebie jedną wiadomość. Podesty nie przewodzą prądu.

W tym momencie podeszli do nich Strażnicy Pokoju i rozdzielili tę dwójkę.

Oriane otworzyła oczy w momencie, w którym podest wyjechał na arenę.

Ѫ

Było wietrznie, a do tego deszcz padał jak z cebra. Nad nimi rozległy się grzmoty i błysnęły błyskawice. Oriane uśmiechnęła się, jednak w tym uśmiechu nie było cienia radości. Był to uśmiech pełen zimnej satysfakcji.

-Mój plan będzie jeszcze łatwiej zrealizować – szepnęła.

O dziwo, podłoże areny nie było normalne, co roku była to trawa. Ale w tym…

Arena wyglądała na w całości zrobioną z metalu.

Kamienie były odlane z żelaza, w oddali widniał las z brązu. Róg był zrobiony z czystego złota.

Wszystko zostało stworzone idealnie.

Dziewczyna wyprostowała się i odrzuciła do tyłu kaptur, a jej ciemne loki pokazały się w całej swej okazałości.

Odliczanie miało się ku końcowi.

I wtedy rozległ się gong, zagłuszony częściowo przez grzmot.

Trybuci jak na komendę ruszyli w obranym przez siebie kierunku. Pędzili, jakby ich diabli gonili, jedni do rogu inni w przeciwną stronę.

Oriane stała jak skała na podeście, gdy pierwsi zawodowcy zaczęli zbierać broń.

W tym roku nie będzie rzezi.

Oriane spojrzała na niebo, niebo pełne elektryczności i ścisnęła mocno kamień, aż jej zbielały knykcie.

I wtedy, na całej arenie dał się słyszeć ogromny grzmot.

W róg obfitości uderzył piorun, zabijając wszystkich w odległości kilometra.

Wszystkich prócz dwójki trybutów.

Ѫ

Oriane patrzyła z niedowierzaniem na chłopaka po drugiej stronie metalowego pola. Jego blond włosy były mocno naelektryzowane, jednak żył.

A jego niebieskie oczy patrzyły się prosto na nią, gdy zszedł z podestu i ruszył w kierunku rogu po broń.

Dziewczyna czuła, że większość sił ją opuściła. Błyskawica nie jest prosta do przywołania, a gdyby ktokolwiek ją teraz zaatakował, nie miałaby szans.

A w jej kierunku zmierzał ten przystojniak, z obusiecznym mieczem w ręce.

- Więc się spotykamy. Ponownie – rzekł diabolicznie.

- Tak – odparła dziewczyna ze spokojem. – Bardzo szybko.

- Czułem, że wiesz, iż się coś wydarzy. Patrzyłem na ciebie, gdy słyszałem gong. Nie ruszyłaś się, a ja, wbrew instynktowi, również tak postąpiłem.

- Nie wiem, czy ci dziękować, czy pytać, jak tam zdrowie psychiczne.

- Wiesz co? Zabiję cię zaraz. I nie wygrasz. Nie wygrasz tak, jak mówiłaś.

Tym razem cały cynizm opuścił dziewczynę. Z braku sił opadła na podest, ale nie straciła przytomności.

- Leżysz, jesteś całkowicie bezbronna. A ja trzymam broń – w oczach chłopaka pojawiły się łzy. – Mógłbym cię pchnąć, tu i teraz, a potem wrócić do dystryktu w blasku chwały.

Patrzyli się na siebie. Ona spoglądała w jego czyste, niebieskie oczy, a on w jej kosmicznie czarne. Oczy pełne gwiazd.

Oczy, które kochał prawie tak samo, jak ich właścicielkę, za gwiazdy, które sprawiały, że opuszczał go cały niepokój.

Chłopak opuścił miecz.

- Nie jestem w stanie tego zrobić, rozumiesz?

Patrzył się na jej czarne włosy czarne jak atrament. Piękne loki. Zrobił krok w jej kierunku, uklęknął i dotknął ich czułym gestem.

- Zawsze o tym marzyłem. Przez tyle lat cię wyśmiewałem, ale moim marzeniem, w głębi serca, było cię dotknąć. Rozpuściłem plotkę, że roznosisz zarazki, bo nie mogłem tego zrobić i wolałem, by nikt nie mógł.

Chłopak wstał. I spojrzał w niebo, po czym zaczął się śmiać.

- Rozumiesz, że nie mógłbym bez ciebie żyć? Coś w tobie jest, przyciągasz mnie jak magnes. Magnes przewodzący prąd. Mógłbym zginąć, gdybym się bardziej zbliżył.

Blondyn uniósł miecz i długo przyglądał się jego końcówce.

Po chwili spojrzał dziewczynie w oczy.

- Jesteś wiedźmą. Nie w złym tego słowa znaczeniu. Zaczarowałaś moje serce. ZAKOCHAŁEM SIĘ W TOBIE!!! – wrzasnął na cały głos, próbując przekrzyczeć grzmoty. – I wiesz co? Chcę na chwilę dotknąć zabójczego magnesu! Tę jedną, ostatnią chwilę…

Nim się zorientowała, już całował ją najprzystojniejszy chłopak w dystrykcie. Jej prześladowca, chłopak, którego tyle razy chciała zabić. Marzyła, by go torturować.

Nie wiedziała, że to właśnie robiła przez wszystkie te lata.

- Włóż ręce za plecy. Bo oto wygrałaś igrzyska… - szepnął Alex, gdy się odsunął.

Wbił miecz prosto w swoje serce.

Ѫ

Tak mniej więcej wyobraziłam sobie reakcję Oriane (czy Helena Bonham Carter nie jest idealna do tej roli?)

*Runa Uruz - Związana jest z pojęciem siły, mocy, energii do działania. Obrazem przypisanym tej runie jest pradawny tur, zwierzę, które już nie istnieje. Prawdziwy władca lasu, niezależny, czerpiący siłę wprost z Ziemi. Uruz powoduje, że możesz być stale zasilany tą energią.
Linki do zdjęć:
- Kamień:
- Helena Bonham Carter
- Felix Felicis