Rozdział 19. Pomiędzy drzewami

Nie wiedziałam, jaki obrałam kierunek, po prostu szłam przed siebie. Może kręciłam się jakiś czas w kółko. Orientację straciłam po jakimś czasie, więc gdybym zmierzała do konkretnego miejsca, zgubiłabym się już kilkanaście razy. W końcu zmęczyła mnie niewiedza, więc wspięłam się wyżej, aby się jako tako zorientować w mojej sytuacji.

Zaczynało się ściemniać, a słońce chyliło się ku widnokręgowi. Wiał ciepły wietrzyk, a ostatnie promienie delikatnie muskały moją skórę. Widok był piękny, a złoty róg odbijający światło słońca tylko dodawał mu uroku. Problem polegał na tym, że byłam trochę niebezpiecznie blisko niego. Był jakieś trzy kilometry od mojego punktu obserwacyjnego.

Zeszłam na niższe gałęzie i usiadłam na jednym z grubszych konarów. Przemyślałam sprawę. Nie ma sensu teraz rozpoczynać wędrówki dalej, gdyż w końcu się ściemni, a po ciemku iść nie byłoby zbyt przyjemnie. Otworzyłam plecak i wyjęłam z niego chleb. Nie chciało mi się go kroić, więc wzięłam parę gryzów i odłożyłam z powrotem. Zjadłam też garść owoców i wypiłam parę łyków wody. Dopiero teraz zaczynałam czuć, jaka byłam głodna. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio coś jadłam.

Kiedy poczułam się w miarę nasycona włożyłam kurtkę, bo zaczynało się robić chłodno. Musiałam znaleźć jakieś miejsce do spania. Ruszyłam po gałęziach w stronę przeciwną od rogu i wytężając wzrok zastanawiałam się nad dogodnym miejscem do spania.

Zdecydowanie nie chciałam spać na ziemi. Po pierwsze dlatego, że zabiera ona ciepło z ciała, po drugie dlatego, że przypadkowy trybut mógłby się na mnie natknąć. Po trzecie, wydawało mi się, że jest tam mniej bezpiecznie niż na górze. Niekoniecznie też chciałam spać na gałęzi, groziło mi to spadkiem z dużej wysokości. Jednak miałam pomysł na miejsce, które chętnie bym zajęła.

Coraz trudniej było przebijać się wzrokiem przez ciemność. Niestety, w końcu przestałam widzieć konar pod nogami, więc doszłam do najbliższego pnia i zrezygnowana oparłam się o niego plecami.

W tym samym momencie na niebie ukazało się godło Kapitolu i usłyszałam hymn Panem. Była to całkiem ładna melodia, jednak bardzo oficjalna. Wiedziałam, że zaraz pojawią się twarze zabitych i miałam ochotę zamknąć oczy, byleby nie widzieć. Jednak siedziałam jak zaczarowana i z napięciem oczekiwałam.

Potem zaczęły się pojawiać twarze… z numerami dystryktów. Przez chwilę spoglądała na mnie hardo twarz Capsa z jedynki… zabity… pewnie przez Eonę… Dlaczego? Przeze mnie.

Serce mnie zabolało, kiedy to sobie uświadomiłam.

Następnie zobaczyłam Zwicha. Nie rzuci mi się on szczególnie w oczy podczas szkolenia, jedynie z wywiadów zapamiętałam, że łatwo go było rozzłościć.

Patrzyłam w niebo usilnie próbując sobie wmówić, że nie zobaczę Vina. Że przeżył. Że dał sobie radę. Więc kiedy zobaczyłam Vaio z ósemki wbrew sobie ucieszyłam się niezmiernie.

Jednak za chwilę wstrzymałam oddech, a w oczach stanęły mi łzy. Z pomiędzy dwóch jasnych warkoczy spoglądała na mnie życzliwa twarz Cegwy. Myślałam, że dziewczyna miała jakieś szanse. Przypomniałam sobie jej twarz w windzie, kiedy spojrzała się na mnie i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Nic nie będzie dobrze. Teraz wie to i ona.

Niemal przegapiłam Delazara, partnera z dystryktu Eriki. Niewiele o nim pamiętałam, więc nie wiedziałam, jak go wspominać.

Zobaczyłam jeszcze Pascala z jedenastki i Kakao z dwunastki. Dziewczynie nie dawałam większych szans od początku. Chłopak był dla mnie zaskoczeniem, bo z tego co pamiętałam, otrzymał wysoką punktacje na indywidualnym.

Kiedy obrazy znikły dopiero zauważyłam, że w tle nadal leciał hymn. Nagle poczułam ciszę panującą dookoła. Było niemal za cicho, jak na las. Wiatr nie wiał, więc mniejsze gałązki nie wydawały szelestów, a odgłosów zwierząt nie byłam w stanie się doszukać. Las, ale nie las.

Zadrżałam. Zaczęło się robić zimno, a rozpięta kurtka nie chroniła tak bardzo jak zapięta, więc szybko ją zasunęłam. Było już naprawdę ciemno, a ja, spójrzmy prawdzie w oczy, nie miałam gdzie spać. Nie byłam pewna czy w tych ciemnościach znajdę jaskinię, co dopiero to, czego szukałam.

Jednak na ziemi nadal nie chciałam spać, więc zeszłam na niższe gałęzie, by choć trochę zminimalizować szkody po upadku. Ponownie znalazłam większy konar i chciałam się oprzeć o pień, ale natrafiłam na pustkę. Nie wierzyłam własnym plecom, wiec obróciłam się i próbowałam wymacać rękami jakieś oparcie.

W tym momencie księżyc w pełni wyjrzał zza chmur, całkowicie pokazując mi moją sytuację. Znalazłam to, czego szukałam. Nareszcie. Nareszcie znalazłam dziuplę!

W świetle księżyca zbadałam jej wysokość i głębokość. Spokojnie zmieszczę się w niej, nawet siedząc z wyprostowanymi nogami. Wgramoliłam się do niej i usiadłam w miarę wygodnie, tak, na ile mi pozwalało drewniane podłoże. Plecakiem do połowy zakryłam otwór.

Leżałam patrząc się w dal i myśląc o minionym dniu. Nie mogłam uwierzyć, że żyję. Wbrew wszelkim moim prognozom oddychałam teraz i słyszałam bicie własnego serca.

Po paru minutach wyjęłam z plecaka jeden z kłębków i włożyłam go pod głowę. Czemu ma mi być nie wygodnie, skoro tak łatwo można temu zapobiec?

~*~

Zimno. Dreszcze przechodzą mi po ciele. Dlaczego jest tak zimno? 

Powoli otwieram oczy i widzę białą parę wylatującą mi z ust. Nadal jest ciemno. To oznacza, że dzień jeszcze nie wstał. Która może być godzina? Na arenie nigdy nic nie wiadomo. 

Ale zimno. Bardzo zimno. 

Chuchnęłam sobie na złożone ręce, aby choć na chwilę przywrócić w nich czucie. Oczy mi się kleiły, ale temperatura panująca na zewnątrz skutecznie uniemożliwiała mi ponowne zaśnięcie.

Więc nie chcąc odwlekać nieuniknionego powoli wstałam. I natychmiast walnęłam się głową o niski strop. Wciągnęłam powietrze przez zęby i, masując bolące miejsce, schyliłam się, by wyjść na zewnątrz. Natrafiłam na plecak, którym wcześniej częściowo zakryłam otwór. Wzięłam głęboki oddech. Spokojnie, jeszcze tego brakuje, być się obraziła na własny bagaż. Przesunęłam go i wyjrzałam na zewnątrz, sondując wzrokiem otoczenie. Ponieważ nic godnego zainteresowania nie przyciągnęło mojej uwagi wyszłam na gałąź i wyprostowałam się. Ponownie ogarnęłam wzrokiem wszystko co widziałam.

I wtedy to zobaczyłam. 

Mały, pomarańczowy punkcik prześwitywał między drzewami. Był w przeciwną stronę od rogu, więc nie mógł pochodzić od zawodowców. Natychmiast się ożywiłam. Decyzję podjęłam bardzo szybko. Wzięłam plecak, zarzuciłam go na ramię i ruszyłam w kierunku światła.

҉

 Cześć!

Jak mówiłam, dziś kolejny rozdział. Nareszcie zaczyna się coś dziać. 

Co myślicie o tym rozdziale? Jak dla mnie jest trochę za krótki. mogłabym go oczywiście połączyć z następnym, ale bardzo lubię kończyć rozdziały w momencie takiego oczekiwania...

Czy chcielibyście abym zaczęła pisać jakieś kolejne, krótkie opowiadanie? Córkę Wojny skończyłam. Na pewno nie mam zamiaru pisać czegoś tak długiego, ale takie trzy częściowe, lekkie coś na poprawienie humoru?

Dobra. To tak na prawdę tyle, co chciałam powiedzieć. Teraz już sama z niecierpliwością wyczekuję kolejnego rozdziału.
CZTERDZIESTY post na blogu!!!

Życzę wam szczęśliwego Nowego Roku!

Okej

P.s. Przepraszam, że życzeń nie było wczoraj, ale, będąc szczerym, nie spałam ok. 34 godzin (tj. cały dzień i długo, długo jeszcze potem) no i ledwo żyłam. Pisanie czegokolwiek nie było moim priorytetem.