Rozdział 2. Cisza po burzy

Nie.

Niemożliwe.

To nie może być prawda.

To po prostu niemożliwe.

Nie drugi raz.

To zły sen.

Obudź się, obudź!

Nie drugi raz.

Nie, nie, nie, po prostu nie.

Żart, to okrutny żart.

Nie, nie, proszę, nie… to nie mogę być ja…

Nogi zrobiły się jak z galarety. Upadłam na twardy beton, a on, chcąc się odpłacić, podarł mi rajstopy. Nie miałam po co wstawać. Szłam na śmierć. Nie byłam w stanie nawet krzyknąć. Miałam gulę w gardle, blokującą wszelkie dźwięki. Ale łzy lały mi się strumieniami po policzkach. Cała zaczęłam trząść się i jęczeć.

Proszę. Niech ktoś się zgłosi…

Z tłumu wyłonili się Strażnicy Pokoju i brutalnie ustawili mnie do pionu. Zaczęli wlec mnie ku scenie, przed którą postawili i kazali o własnych siłach wejść ku Merze i Vinowi. Zdałam sobie sprawę, że nie zyskam sponsorów takim zachowaniem, więc opanowałam się przyoblekając maskę z obojętną miną. Wiem, że nie wyszło tak jak zwykle. Łzy, co jakiś czas lecące w dół wszystko zdradzały.

Już nie żyję. Tak, nie żyjesz. Zginę zabita przez kogoś w moim wieku i nic na to nie poradzę. Zupełnie nic na to nie poradzisz. Kiedy stanęłam na podium moje oczy wciąż były szklane. Stałam i wpatrzyłam się na tłum, a co jakiś czas łza spływała mi po policzku, niekontrolowana. Próbowałam nie patrzeć na rodziców, stojących za ostatnimi rzędami nastolatków. Prawda powoli zaczęła do nich docierać. Że stoję na scenie.

Kiedy wreszcie Mera wypowiedziała słowa: „Mam nadzieję, że tegoroczne, 49, igrzyska będą równie udane jak poprzednie”, armia Strażników eskortowała nas w kierunku drzwi prowadzących do Pałacu Sprawiedliwości.

Wreszcie znalazłam się w pokoju z zielonymi ścianami i brązowym dywanem. Stała tu jedna biała kanapa i drewniany stolik. Było tam bardzo ładnie, ale miałam to głęboko gdzieś.

Usiadłam na ziemi opierając się o nią plecami i włożyłam mokrą twarz w dłonie. Niemożliwe stało się możliwe. Ziemia stała się niebem i na odwrót. Woda jest sucha, a susza mokra. Kamień jest miękki. Jadę na igrzyska. Miałam ochotę wrzeszczeć. Niestety, nie byłam w stanie. Gula wciąż nie ustępowała, więc z gardła wydobyły mi się tylko niezrozumiałe jęki.

Zginę, pewnie boleśnie, zabita przez inne pionki w igrzyskach. Zginę. Zginę, byłam całkiem pewna. Co do tego nie miałam wątpliwości. Jak zginę? Odpowiedź na to pytanie uzyskam mniej więcej za tydzień. Objęłam nogi rękami a głowę położyłam na kolanach, więc ledwo zauważyłam, że drzwi do pokoju otworzyły się. Weszła mama. Oczy miała zaczerwienione i kapały z nich słone krople. Wzięła mnie w ramiona i mocno przytuliła.

- Przepraszam. Ko-kochanie, to przeze mnie. Ja up-uparłam się, że musimy mieć d-dom. Cz-czuję się, jakbym sprzedała własną córkę za mieszkanie. Kochanie, t-tak strasznie cię przepraszam. – po jej policzkach płynęły łzy, wielkie jak ziarna grochu. Powoli zaczynała histeryzować. Pokręciłam głową, dając do zrozumienia, że to w najmniejszym stopniu nie jest jej wina. - W-wiedz, że cię kocham c-całym sercem, p-pamiętaj o t-tym, t-tam na a-a-arenie. Pamiętaj o t-t-t-t-tym. Pr-proszę. - Spojrzała mi w oczy. Miała je tak samo zielone jak zawsze, jednak wyrażały czystą rozpacz.

Kiwnięciem głowy uspokoiłam ją, że będę pamiętać. Do końca życia, które zaraz nie musi być wcale takie długie.

- P-pięć minut to mało, b-b-by się p-p-pożegnać. Z-z rodzonym d-dzieckiem, przed ś-śmier-rcią. Mam nadzieję, ż-że nie jest t-to ostatni raz, k-kiedy widzę c-cię ż-żywą. P-proszę, p-postaraj się w-wygrać, błag-g-gam…

Przecząco pokręciłam głową. Wątpię by się udało. Ale spróbuję. Dla niej. Nastrój matki sprawił, że poczułam się odważniejsza i zaczęłam głaskać ją po głowie. Spojrzała się na mnie, a ja palcami wskazującymi podniosłam kąciki jej ust. Mama zmusiła się do uśmiechu, ale nie było w nim widać cienia radości. Cóż, nie dziwię jej się. Patrzy na skazaną na śmierć córkę. A ja na matkę której więcej nie zobaczę. Chyba.

Wydawało mi się, że ona ma gorzej. Ma jedną, jedyną córkę, a została ona skazana na śmierć na rzecz rozrywki. Mama będzie musiała żyć ze świadomością, że nie mogła nic na to poradzić.

- P-proszę cię t-tylko, k-kochanie, nie z-z-zmieniaj się. Nie masz poj-j-ęcia, ja-k-k-ka jestem z ci-ciebie dumna. – uniosłam brwi nie bardzo rozumiejąc. - Za to, j-jak to znosisz. Że t-ty pocieszasz m-m-mnie, a po-powinno być na o-odwrót. - przypomniałam sobie jak zareagowałam słysząc moje nazwisko, więc uznałam, że nie znoszę tego wielce bohatersko.

Do pokoju wszedł Strażnik i gestem poinformował nas, ze czas się kończy. Mama powiedziała tylko:

- D-do zobaczenia. T-tutaj, albo już p-po drugiej stronie. – przytuliła mnie mocno a następnie pocałowała w czoło.

I wyszła.

Patrzyłam za nią ze łzami w oczach. Widzę ją ostatni raz. Bo tak jest. Drzwi się zamknęły, a ja zostałam sam na sam z kanapą, dywanem oraz moimi czarnymi myślami. Stałam jeszcze chwilę i niewidzącym wzrokiem patrzyłam się w punkt na drzwiach.

Znów zaczęłam płakać. Ja jestem za młoda. Ja nie rozumiem. Dwa razy pod rząd. To nie może być kwestią losu albo szczęścia. To było zaplanowane. Pewnie zginę przy Rogu. Na myśl o moim zakrwawionym, zimnym ciele leżącym przy złotej konstrukcji dostałam drgawek. Zrobiło mi się strasznie zimno. Ręce znów powędrowały do twarzy, a zimne palce dotknęły ciepłego czoła, co przyniosło chwilową ulgę. Zamknęłam oczy i skuliłam się, próbując zapomnieć. O wszystkim. Jakby to było cudowne. Nie pamiętać o tym i obudzić się we własnym łóżku. Tak, to jest sen. Zły sen. Bardzo zły sen…

Drzwi otworzyły się ponownie i wszedł tata. Nie płakał. Wyglądał na wstrząśniętego. W ręku trzymał malutki notesik. Ten, w którym cała rodzina zapisywała złote myśli. Nie był on duży, wysokości kciuka. Tata podszedł do mnie, ale sprawiał wrażenie nieobecnego duchem. Spojrzał mi w oczy. Przez chwilę tylko się na siebie patrzyliśmy, a jedno czuło rozpacz drugiego. Obraz był zamazany, jednak próbowałam się powstrzymać od wybuchnięcia łzami. Usiadł obok i objął mnie rękami.

- Pamiętasz ten notes? - kiwnęłam głową. - Chcę, abyś pamiętała o nas i o tym, co jest najważniejsze. Proszę, weź go na arenę. – kiwnęłam głową pokazując, że to uczynię. Wziął mnie na kolana i przytulał, jak kiedy miewałam złe sny i budziłam się w nocy zalana potem, kiedy źle się czułam, kiedy w szkole było źle, kiedy zostałam wybrana po raz pierwszy, jak we wszystkich złych momentach mojego życia. Wtedy jednak nie była to kwestia śmierci, tylko w najgorszym wypadku szczęśliwego jej uniknięcia. Teraz było ono niemożliwe.

W pokoju pojawił się Strażnik. Tata powoli wstał z podłogi. Pocałował mnie w czoło, tak samo jak mama. Patrzyłam na niego, załzawionymi oczami. W drzwiach jeszcze się pożegnał i wyszedł.

Ze łzami płynącymi nieprzerwanie po policzkach otworzyłam notesik. Czytałam wszystko po kolei, ale sens słów do mnie nie docierał.

Zaczęłam się zastanawiać, co robią inni trybuci. Pewnie siedzą w podobnych pokojach i obiecują sobie, że wrócą do bliskich, których zostawili. Na początku pewnie pojawia się rozpacz, a potem mogą twierdzić, że im się uda. Dwudziestu trzech obiecuję sobie, ale tylko jeden z nich dotrzyma obietnicy danej sobie i rodzinie. A ja? Co ja sobie myślę? Moje myśli latają w kółko i jeszcze się do końca nie uporządkowały. Wiem, że zginę. Czy chcę wygrać? Oczywiście, że chcę, a kto nie? Muszę wrócić do rodziców. Jak? Nad tym chcę się zastanowić. I nie tylko nad tym. Bo, czy rzeczywiście muszę wracać?

҉ 

Obiecałam rozdział, rozdział wstawiam.

Podoba mi się on, mam nadzieję, że wam też. Jest taki… mój. Ewea zachowuje się tak, jak ja bym się pewnie zachowała.

Zmieniłam trochę zasady. Najpierw chciałam wstawiać posty co miesiąc, ale z własnego doświadczenia wiem, że to strasznie długo i się zapomina, co było w poprzednim, więc będzie co pół miesiąca. Dodatkowo ja sama nie mogę się doczekać aż wstawię coś nowego.

Rozdział dedykuję PaKi, która jako pierwsza skomentowała. Choć wszyscy, którzy skomentowali sprawili mi wielką radość.

Dobra, kończę bo się rozpisałam

Okej