Rozdział 18. Światełko w tunelu

(-Hej, a może sprawdzimy, czy żyją? - usłyszałam kobiecy głos.)

Nie, nie, nie… proszę, nie. Błagam. Nie teraz. Po policzku powoli spłynęła mi łza. Tak bardzo chcę jeszcze pożyć. Proszę. Jeszcze trochę. Parę dni.

Kogo ja proszę? Kogokolwiek. Jeśli ktoś potrafi sprawić to, to jego właśnie proszę. Kolejna łza potoczyła się w dół. Tyle już przeciwności miałam tego dnia. Już myślałam, że się uda. Nie. Zawsze pod górkę. Organizatorzy mogą przygotowywać armatę, oznaczającą koniec życia młodej trybutki z siódmego dystryktu. A może wykorzystać element zaskoczenia i pobiec teraz? Nie, za późno. To koniec.

Poczułam strach. Tyle razy uspokajałam się, że śmierć to nic takiego. Tyle razy. Ale stanę z nią twarzą w twarz. Oczyma wyobraźni już widziałam, jak któryś z zawodowców podchodzi i bez słowa podrzyna mi gardło. Przełknęłam ślinę, a z nią kolejne łzy, które nie ciekły już pojedynczo.

- Po co? Przecież leżą. Wątpię, by ktoś wpadł na pomysł, by udawać martwego, to głupie. – usłyszałam męski głos. O bogowie… może jest jeszcze nadzieja? Uda mi się. Przeżyję to. Przez chwilę pomyślałam, by wstać i krzyknąć „jestem z tym kolesiem”. To by było najgłupsze, co w życiu mogłabym zrobić. I byłoby to pewnie ostatnie, co bym w takiej sytuacji zrobiła. Ale chciałabym zobaczyć ich minę. Może byłoby warto, w chwili ostatecznej? Uśmiechnęłam się w potoku łez, który nieprzerwanie leciał mi z oczu.

- Wiesz, może masz rację. Ale jeśli się mylisz, obiecuję, poderżnę ci gardło. - Zdałam sobie sprawę, że głos należał do Eony. Obiektywnie rzecz biorąc była naprawdę inteligentna, ale biorąc pod uwagę moją sytuacje wolałam, by tej inteligencji trochę jej ubyło. 

- Chodźcie tu na chwilę! - usłyszałam trochę przytłumiony głos Kinney, dobiegający zza rogu. Może to moja wyobraźnia, ale chyba usłyszałam kroki odchodzących. Teraz albo nigdy.

Po kolei do moich uszu dobiegło sześć wybuchów armaty. W tym czasie zdążyłam się zerwać. Ponownie podjęłam szaleńczy bieg w stronę zbawiennego lasu. Nie myślałam o niczym innym, tylko o jego ścianie, moich nogach i szybkości, z jaką chciałam się w nim znaleźć.

Jeszcze tylko pięć metrów. Za sobą usłyszałam krzyk. Ktoś mnie dostrzegł. Przyspieszyłam, jak tylko to było możliwe. Adrenalina mocno mi w tym pomogła. Kiedy nareszcie przekroczyłam ścianę lasu i wbiegłam dalej w jego głąb, jeszcze słyszałam jak Eona wrzeszczy na tego kolesia, z którym wcześniej rozmawiała.

A potem usłyszałam wybuch armaty.

Przyspieszyłam. Jak najdalej od nich.

W biegu adrenalina powoli zaczęła mnie opuszczać. Mój bok zaczęła palić kolka. Dostałam zadyszki. Pot zalewał mi czoło. Ale najbardziej zaczęłam odczuwać strach. Wcześniej za dużo rzeczy na raz się działo, za bardzo byłam przejęta pozostaniem przy życiu, by coś odczuwać. Twarz mi się lepiła od łez. A miałam nie płakać.

Ciągle biegłam przed siebie, co jakiś czas zerkając przez ramię. Tak, bałam się pościgu. Wątpię, by go zaniechali. Przechytrzyłam ich, a oni nie lubią takich. Chcą mojej śmierci.

Z biegu przeszłam w szybki trucht. Dalej, dalej. Kolka nadal paliła. Ledwie oddychałam, ale parłam na przód. Próbowałam ją ignorować. Schyliłam się parę razy, ale wtedy coś kuło mnie w plecy. Nadal nie wiedziałam, co to było. Jakby mnie ktoś kuł szpilką. Mimo to szłam dalej. Stanę, kiedy pomyślę, że jestem bezpieczna.

Czyli nigdy.

Sześć osób zginęło. Nie ma ich. Nie ma ich już na tym świecie. I nie będzie. Wszyscy. Zginę ja. Zginęli już wszyscy. Zginą wszyscy. Jakie znaczenie ma słowo „kiedy?”. Czas czynności można mylić, nie można pomylić się w czynności. A jak Vin zginął? Albo Erika? Jacob? Czas może nie mieć znaczenia, ale jakby to się jeszcze nie wydarzyło, to mogłabym ich jeszcze zobaczyć. A tak to… nie ma ich. Albo może jeszcze są? Nie, nie, nie…

Upadłam na kolana i złapałam się za głowę. Jestem w piekle. Naprawdę nie zdziwiłabym się, gdyby tak wyglądało. Sześć osób. I te sześć osób znałam i może lubiłam. Nie. Nie sześć. Siedem. Eona dopełniła swojej obietnicy. Jeden z zawodowców też nie żyje. Ten, który uratował mi życie. Chcę tam wrócić. Chcę zobaczyć, kto. Nie, nie chcę zobaczyć. Ich już tam pewnie nie ma. Dziś wieczorem będę wiedzieć. Nie chcę wiedzieć. Czas się zatrzymać. Nie! Nie będziesz mi rozkazywać! W takim razie wstawaj.

Zdruzgotana wypełniałam polecenie i ruszyłam przed siebie. Po paru kilometrach skręciłam w lewo. Tam może jest co innego, niż myślałam. Ale i tak wszędzie są drzewa.

Drzewa. One są straszne. Za duże, stanowczo za duże. Tym samym nieprawdziwe. Albo to są Zmiechy. Drzewne. Stworzone specjalnie dla mnie. By mnie straszyć. Tylko po co? Chyba nie jestem aż tak ważna. Kopnęłam jedno z nich. Dzięki wojskowym butom prawie tego nie poczułam. Spojrzałam ku górze, ku koronom. Każda inna. A drzewa za duże. Zmiechy. Skoro potrafią robić takie drzewa, zdecydowanie większe od innych, to po co dystrykt siódmy? Ma wykonywać czarną robotę, tak? Największy dystrykt, mieści się w nim najwięcej drzew. Czy te w domu to też są Zmiechy? Nie. Chyba nie.

Znów zaczęłam ryczeć. Chciałam wrzeszczeć. Życie jest beznadziejne. Nie, nie życie. TO jest beznadziejne! Strach jest potworny! Ja mam dosyć. I… chcę do domu. Do mamy. Do taty. Żeby mnie stąd zabrali. To nie jest miejsce dla mnie. Ja się tu po prostu nie nadaję. Nawet nie widziałam jak ktoś umiera. Ale już oszalałam. Wiem to na pewno, bo słyszę jakieś szepty. Wołają mnie…

Zatkałam uszy. To się dzieje w mojej głowie. Spokojnie, ja wymyśliłam te szepty. Nie są prawdą. To tylko moja chora wyobraźnia. Wzięłam głęboki oddech i odetkałam uszy. Nikt nie szeptał. Ale coś rzeczywiście szumiało.

Woda.

Wytężyłam słuch. Gdzieś tu był strumień. Tylko, gdzie? Zaczęłam iść w kierunku dźwięku. Powoli. Z każdym krokiem spodziewałam się wpaść w jakiś rów, którego dołem płynęłaby rzeczka. Z każdym krokiem czułam jednak zawód. Poruszałam się coraz szybciej! Nic nie ma! Gdzie ona jest, gdzie jest ta woda… - myślałam biegnąc. Dopiero teraz poczułam jaka jestem spragniona. Cały dzień szwendałam się po lesie. Usta miałam popękane. A wody jak nie było, tak nie ma. Szłam nieustannie w kierunku jej szumu. Zaczęłam się zataczać na okoliczne drzewa. Czułam, że jestem bliska niezamierzonego, aczkolwiek bliskiego spotkania z podłożem. Uznałam, że lepiej by owe spotkanie było zamierzone, mogłabym wtedy uniknąć pewnych zbędnych obrażeń. Przeszłam jeszcze parę kroków, ale w końcu zamknęłam oczy i usiadłam, plecami opierając się o pień, wcześniej jednak zdejmując z pleców mój skromny dobytek.

Odczekałam minutę, zanim ponownie otworzyłam oczy. Las się nie zmienił. Tak samo nie zmieniło się moje pragnienie wody. Wodziłam wzrokiem po okolicy, aż spoczął on na plecaku. Przebitym strzałą plecaku.

Złapałam go. Ostrożnie wyjęłam strzałę, niewątpliwie pochodzącą od któregoś z zawodowców. Chwilę się jej przyglądałam i ważyłam ją w dłoni. To ona sprawiła, że czułam kucie, gdyż jej metalowa końcówka wystawała minimalnie po stronie moich pleców. Wprawdzie nie przeleciała na wylot (i bogom niech będą dzięki, jeśli jacyś istnieją), ale była ostra, zdolna spokojnie przebić człowieka. Uśmiechnęłam się na myśl, że była ona zgubą zawodowców. Jakby któryś spojrzał na moje rzekomo martwe ciało, to strzała stercząca z plecaka sprawiała, że tym bardziej wierzył w mój nieprawdziwy zgon. Gdyby jednak któryś z czynników nie wypalił (jak na przykład nie miałabym na sobie plecaka), zgon ten byłby wielce do prawdy podobny. Strzała ta była tym samym moją niedoszłą morderczynią i cudowną wybawicielką.

Odłożyłam ją na trawę obok mnie i zajęłam się przeszukaniem plecaka, w celu sprawdzenia jego zawartości. Pomimo wcześniej wspomnianej strzały, zawartość nie została uszkodzona. Ucierpiała jedynie duża siatka z suszonymi owocami. Obok niej w kieszeni znajdował się bukłak z wodą, dwa soczyste jabłka i paczka suszonego mięsa. Dodatkowo znalazłam duży bochenek chleba.

Wróć! Bukłak z wodą. WODA.

 Złapałam go i odkręciłam zakrętkę. Podniosłam do ust i zaczęłam pić. W pewnym momencie zorientowałam się, że ta woda musi mi wystarczyć jeszcze na długo. Nabrałam jej trochę do ust. Na razie nie połykałam. Moczyłam język, dziąsła i policzki, a co jakiś czas brałam malutkie łyczki. Robienie tego sprawiało, że czułam się bardziej nawodniona, niż w rzeczywistości byłam. Z nadal względnie pełną buzią zaczęłam dalej grzebać w plecaku.

Otworzyłam największą kieszeń i nie wierzyłam własnym oczom. Znajdowała się w niej włóczka. Pięć dużych kłębków ciepłej, zielonej, kosmatej włóczki, która niewątpliwie świetnie by się sprawiła jako sweter, ale w obecnej postaci była mi doprawdy po n i c. Wpatrywałam się w nią z szeroko otwartymi oczyma i rosnącą złością. Rozumiem, że dla czegoś takiego ryzykowałam życiem?! Czy Kapitol sobie ze mnie żartuje? Po jakie licho są mi potrzebne te głupie kłębki? Nie jestem jakimś kotem!

Wyciągnęłam je z plecaka i rozłożyłam przed sobą na trawie, usilnie próbując się powstrzymać przed rozerwaniem ich rękoma. Zamiast tego mimowolnie przełknęłam całą wodę którą miałam w buzi. Następnie wzięłam głęboki oddech i ponownie zabrałam się do przeszukiwania zawartości. Po chwili obok włóczki leżał malutki scyzoryk, niezdolny wyrządzić nikomu krzywdy, średniej wielkości pomarańczowa miska, trzy bandaże i druty. Nie, nie druty do związywania albo przewodzące prąd. Dwa druty, podobne do tych, którymi moja mama robiła czasami swetry, szaliki albo coś w tym stylu. Tak, oni poważnie sobie ze mnie żartują.

Pomimo dwóch zupełnie niespodziewanych rzeczy, w moim plecaku rzeczywiście znajdowały się potrzebne przedmioty. Przede wszystkim dużo jedzenia, mogącego mi starczyć na trzy-cztery dni w zależności od tego, jak będę oszczędzać. Bandaże mogłyby mi się przydać, ale wbrew moim oczekiwaniom nie odniosłam żadnych ran. Jednak warto je zatrzymać. Nikt nie wie, co się może wydarzyć.

Po wzięciu kolejnego łyka wody spakowałam ekwipunek do plecaka i zarzuciłam go na ramiona. Następnie podeszłam do jednego drzewa i stanęłam naprzeciwko niego. Wykonałam krążenie barkami i zaczęłam się wspinać. Kora była szorstka, więc nie zjeżdżałam, a przez lata doskonale opanowałam sztukę wspinania się. Dlatego pół minuty później siedziałam okrakiem na grubym konarze.

Zresztą nie tylko on był gruby. Drzewa rosnące na arenie same w sobie były duże, więc ich gałęzie również. Co więcej, korony były bardzo rozłożyste, więc nachodziły na siebie tak, że wędrówka między nimi nie byłaby trudna. Wprost wymarzone warunki do spędzenia reszty życia właśnie tu. Dodatkowo słońce, które zdążyło już wyjść zza chmur malowniczo prześwitywało między intensywnie zielonymi, również wielkimi liśćmi.

Zrobiło się gorąco więc zdjęłam kurtkę. Wepchnęłam ją do plecaka i ruszyłam szlakiem między gałęziami.

҉

 Cześć!

Kolejny rozdział o Ewei. Mam nadzieję, że się wam podobał. Następny będzie znacznie ciekawszy.

No cóż - nareszcie arena! powoli zaczynamy zbliżać się do końca. Trzymajcie kciuki, abym wytrwała, w końcu jeszcze dużooo przede mną.

Mam wielką ochotę się pochwalić - w tym tygodniu nie było dnia, w którym liczba wyświetleń nie przekraczałaby 100. Czasami dochodziła nawet do 200! Te liczby cieszą moje oczęta! To naprawdę wielki wzrost, mam wrażenie, że mój blog zaczął przeżywać swój okres świetności!

Dodatkowo naprawdę chcę podziękować za komentarze pod poprzednim postem. Nie było ich dużo, jednak ich liczba diametralnie się różni od tego, do czego zdążyłam przywyknąć.

Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom, a w szczególności Momori Rino, lapidarnej i Ewri Nel - sprawiłyście, że zaczęłam tańczyć po domu ze szczęścia!

To tyle, nie zanudzam i zachęcam do komentowania

Okej